الف

 سلام

  هوا هنوز مه‌آلوده. یک دیقه به شیش صبح مونده. مه‌آلوده. از وقتی که دوباره برگشتیم، همه‌ش مه‌آلوده. من؟ خاکستری‌م. مه‌آلود مثلِ این‌جا، بیش‌تر از این‌جا. این‌جایی به صخره‌هایِ سنگی کوچیک بزرگ می‌گن تَله. نمی‌دونم چرا می‌گن تله، ولی حس می‌کنم برایِ من شبیه به تله می‌مونن. شبیه یک دام. من رو وسوسه می‌کنن. زیاد هم وسوسه می‌کنند. دل‌م می‌خواد از خونه بزنم بیرون و برم سمت بالای کوه که تله‌های بلندی داره و بعدم تویِ تصویرِ رویایی و خوشگل بپرم پایین. تویِ این مِه معلوم نیست کی پیدا بشم اصن.

  دی‌شب وسط سکس‌چت دل‌م گرفت. عجیب. یک لحظه انگار همه‌چیز سکوت شد و نمی‌دونم، نمی‌فهمم اصن اینا ینی چی. نمی‌دونم. خواستم برم اون طرف که هیسی که طرف به عنوان تَک‌تَک کرد تو پاچه‌م بخورم، قرصام‌م بخورم، شاید یه ذره کتاب بخونم بعدم اگه امکان‌ش پیش اومد و شد بخوابم. رفتم، امّا چفت در رو سفت کرده بودن. چند باره منو پشتِ در گذاشتن ولی هنوزم نمی‌خوان اون چفتِ کوفتی بازتر بذارن. درو به رویِ هدیه‌ی الهیِ کیری‌شون بستن.

  اومدم این‌ور افتادم که بخوابم. نشد. لپ‌تاپ هم خاموش کرده بودم حوصله‌ی فیلم و سریال دیدن هم با معده‌ای که جواب کرده بود نداشتم. خواب‌م هم نمی‌برد. خودم رو ارضا کردم که بتونم بخوابم. فکر کنم بیش‌تر از یه ساعت دووم نیورد. با حالتِ نصفه نیمه رویایِ سکسی، که رویا نیستن واقعن، از خواب بیدار شدم، دمر بودم طبیعتن و شاش گرفتن‌م باعث حساسیت شده بود. همیشه هم‌اینه. بعد که از دست‌شویی برگشتم، نمی‌دونم چرا تصمیم گرفتم که قسمتِ آخرِ در قرنطینه رو گوش بدم، فکر کردم شاید خواب‌م ببره ولی لابد اطمینان این که خواب‌م نمی‌بره بیش‌تر بوده :/ چون خواب‌م نبرد.

  می‌خواستم از این بنویسم که من وقتی وب‌لاگ خوندن‌م رو از سر می‌گیرم نرخِ امید به زنده‌گی بالا می‌ره. مخصوصن خوندن اون دختر وب‌لاگ‌نویس که قبلن گفتم. در قرنطینه گوش دادن هم این‌طوریه. شاید باید گفت این‌طوری بود.

  دی‌شب برایِ فاطمه مثال غرق شدن تو استخر رو زدم. خب شنا هم بلد نیستم واقعن. یه دفعه‌م نزدیک بوده غرق بشم. قبل‌ش هم خیلی آرامش داشتم برایِ خودم. اون‌جا هم نقطه‌ی خوبی بود برایِ مردن. چرا این همه نقاط زیاد و نمردن؟ چرا من باید برم به بیمارستان و تمام آثار به جا مونده از قرص‌ها رو به معنایِ واقعیِ کلمه از تویِ دماغ‌م بکشن بیرون که زنده بمونم. که اون قرصای لعنتی کوچک‌ترین اثری نداشتن. تا به کجا قراره این‌طور ادامه پیدا کنه این نقاط؟ اون باری که می‌شد از خنده بمیرم چی؟ آه که هیچ.

  شاید باید به بخشِ خرافاتیِ خودم اهمیّت بدم که حتمن دلیلی داشته که من زنده موندم و قراره که اتّفاقی رو رقم بزنم. امّا برایِ سال‌هایِ بعدم احتمالن این جمله نه تنها پر از طنز سیاهه، بلکه حتا یادم هم نمی‌آد. یا از اون بدتر شاید خرافاتِ اون موقع‌م همین نظر رو دوباره ارائه کنم و شورایِ قهرِ مغزی به تأیید و تکذیب‌ش در حالِ شمارش آرا باشن. کسی چه می‌دونه؟

  من نیاز به روان‌درمانی دارم. این چیزی بود که گفتم. امّا برایِ خودم این جمله هم بدونِ هیچ امیدیه. پیشِ خودم فکر می‌کنم که نباید خودمو گول بزنم، که تهِ همه‌ش من‌م. منی که تغییر نکرده، نمی‌تونه بکنه و همیشه هم روان‌شناس و روان‌پزشکا دیوونه نصیب‌ش می‌شن. منی که اجازه نداره بمیره، از هیچ سمتی، ولی زنده‌گی هم نمی‌کنه.

  این چند روز با یه جمله‌ها یا ارجاعاتی به تجاوز و مرگ می‌رسم. تصویر به شدّت فجیعی داره. برام غیرقابلِ تحمّله. درسته که من تجربه‌ش رو داشتم. ولی نمی‌دونم چرا از لحاظ احساسی در درونِ خودم جایِ متجاوز قرار می‌گیرم. درک‌ش به شدّت برام سخته. نه این که هم‌زادپنداری کنم یا چنین چیزی. ولی احساس گناه و شرم زیاد و احساسِ این که خیلی بد آسیب زدم به کسی یا کسانی می‌آد سراغ‌م. خیلی بده. می‌تونم جیغ‌ها رو ببینم. اشک‌ها. تصاویر برام بازسازی می‌شن انگار. حتا خاطرات خودم هم از نگاهِ سوّم شخص بازسازی می‌شه وقتی یادآوری می‌شن. و نمی‌دونم چرا. انگار زخمی باشه که فکر می‌کنم خوب شده ولی نشده. ولی نمی‌فهمم چرا من در نظر خودم جارح‌م، نه مجروح. بسه دیگه. بسه.

  دارم با خودم فکر می‌کنم ینی امکان‌ش هست از این شدّت درد و حس بد و غم مغزم منفجر بشه؟ چه می‌دونم دِق کنم بمیرم؟ بعد فکر می‌کنم تو اصن چه دردی کشیدی. هیچ‌وقت درد کشیدن یا تمارض کردن خودم رو نمی‌فهمم، فقط می‌فهمم که این وضعیت خسته‌م کرده.

  این سردرگمی خودش درده. فکر کن ندونی که درد می‌کشی یا ادای درد کشیدن رو درمی‌آری، و این ندونستن باعثه دردِ مضاعفی می‌شی. یک چرخه‌ی فزاینده‌ست. ای کاش رهایی بود.

  دل‌م رهایی و آزادی سیگار رو می‌خواد. سیگار که آشغال نباشه. هیچی پیچ نمی‌شه. هیچ گزنده‌گی‌ای نداره. دل‌م چِتی می‌خواد. از اونایی که پاره بشم. بعدش از الآن داغون‌ترم؟ خب که چی فرق‌ش چیه در هر صورت که گاییده می‌شم. وقتی شنا بلد نیستی چهار متر و ده متر چه توفیر داره؟

  یه ایده‌ی مازوخیستی‌م دارم که می‌دونم عرضه‌ی انجام‌شو ندارم. اون‌م لوسی دریمه. شاید بشه گفت خواب‌آگاهی مثلن :/ به نظرم جالب به نظر می‌آد. بیداری که جز گُه نیست. مسئله اینه که اگه زیاد انجام بشه ممکنه خواب هم مثلِ زنده‌گی کاملن اختیاری باشه و کاملن تحت فرمان تو. این دیگه زیادی گهه. خسته‌م.

  انگار اگه تهِ هر پاراگراف ننویسم که خسته‌م نمی‌فهمید. من که فکر می‌کنم نمی‌فهمید. کسی نمی‌فهمه. خودم‌م این‌طوری‌م. وب‌لاگا رو که می‌خونم نهایت پنج دیقه هم‌راه‌شون‌م. اونایی‌م که بیش‌تره احتمالن درمورد تجاوزی چیزی نوشتن. ما غرقِ در روزمره‌گیِ گُه‌مون هستیم. هرچند این‌جام دوست چندان و خاصی ندارم واقعن که بخواد اهمیّت بده. که اگه داشتم‌م چه سود. دوستایِ دنیای حضوری‌م و روابط‌ت چشم تو چشم‌م که دیوث از آب دراومدن.

  دارم به این فکر می‌کنم وقتی من همه‌ش ناله می‌کنم و از درد فریاد می‌کشم ینی هنوز تسلیم نشدم. کسی که تسلیم نمی‌شه امیدواره؟ یا درد کشیدن و فریاد کشیدن‌ش جدای از تسلیمه؟

  اون دفعه‌ای که به زنیکه‌ی روانی گفتم به نظرم به‌تره برم بیمارستانِ روانی بستری بشم، گفت واقعن می‌خوای؟ اگه بخوای می‌شه. فکرِ پولِ خانواده‌مو کردم. فکر منتِ بابا به خاطرِ بیمارستان. کاش فکر نمی‌کردم. فکر نمی‌کردم و می‌گفتم آره. کی می‌دونه اون‌جا چی می‌شد. برایِ من یکی که غیرقابلِ پیش‌بینی‌تر از بقیّه‌ی راه‌ها بود. نه چرا اون موقع هنوز امید داشتم. اون موقع می‌خواستم حال‌م خوب بشه که یه کارِ کیری بسازم. نشد.

  راضی نیستم اگه اوضاع‌م خوب بشه هم حتا. حال‌م به‌تر باشه. راضی نیستم. چون زیادی کشیدم. زیاد. اون‌قدری باید باشه که راضی نباشم.

الف

 سلام

  روزی از روزها صاحب خری که خر نداشت، پالان‌ش را گذاشت رویِ کول‌ش، افسارش را آویخت و رفت به صحرا تا بچرد. خری که در همان حوالی در حالِ چریدن بود، به صاحب خری که خر نداشت، عَلامی عرض کرد. صاحب خری که خر نداشت، برای اوّلین بار بود که به صحرا می‌آمد تا علف بخورد، برای هم‌این خجالت و ترسو بود. سرش را پایین انداخته و به چریدن‌ش ادامه داد. خر از این حجب و حیایِ صاحب‌ خری که خر نداشت خوش‌ش آمد. نزدیک شد و افسارِ صاحب خری که خر نداشت را با دندان گرفت و کشید و به طرفِ علف‌هایِ تازه‌ی صحرا برد. صاحب خری که خر نداشت به مقاومت هم‌راه‌ش شد. خر لب‌خند زد. صاحب خری که خر نداشت، به چشمانِ خر نگاه کرد. خر چشمکِ کوتاهِ مهربانانه‌ای زد. صاحب خری که خر نداشت لب‌خندی با حجب حیا زد. خر علف‌هایِ تازه را نشان داد و هردو مشغول خوردن شدند.

  این بود آغاز دوستیِ صاحب خری که خر نداشت با خر. آن دو روزها کنار هم می‌چریدند و شب‌ها رویِ زمین‌ها دراز می‌کشیدند و ستاره‌ها را تماشا می‌کردند. هر روز صبح صاحب خری که خر نداشت، خر را به آرامی نوازش می‌کرد و عَلام عَزیزعَم گویان صبح خود را آغاز می‌کرد.

  همه‌چیز به خوبی و خوشی می‌گذشت تا دوازده ماهِ بعد هر دویِ آن‌ها صاحب خری شدند. صاحب‌ خری که حالا خر داشت پالان‌ش را برداشت و افسارش را در آورد و به هم‌راهِ خر کوچک‌ش و والدِ خر کوچک‌ش به خانه رفتند.

الف

 سلام

  سرم بدجور درد می‌کنه. و از اون طرف احساسِ بی‌هوده‌گی فراوان داره کم کم به من غلبه می‌کنه. دیگه با جمله‌یِ یه کلمه‌ای خسته‌م دیگران من‌م خسته می‌شم. اگه اون از زنده‌گی خسته‌ست. من‌م خسته‌م. خیلی اوقات احساس فروپاشی می‌کنم. این که همه‌چیز به قدری خراب شده که هیچ‌چیزش قابل احیا نیست. هیچ‌چیزش قابل درست شدن نیست. خسته شدم. از افکار ضد و نقیضِ خودم خسته شدم. از این آدمی که هستم خسته شدم. از آدمی که بودم خسته شده‌م. از آدمی که می‌خوام باشم خسته‌م. از این بی‌آرمانی و بی‌دغدغه‌گی خسته‌م. آرمان و دغدغه به دردِ من نمی‌خوره نه. بیش‌تر خسته‌م می‌کنه. از تمامِ دنیا خسته‌م. از خوابیدن. از بیدار بودن. از دیدن. حرف زدن. خوردن. جق زدن. از همه‌چیز خسته‌م. به ناامیدیِ‌ لحظاتِ آخر تشنه تو بیابون. به نیازمندی اون. من نیازمندم. نمی‌دونم به چی نیازمندم ولی نیازمندم. که خسته نباشم. که رها بشم از این دنیا. علی‌رضا صفحه‌ی اوّلِ فلسفه‌ی ملال برام نوشته بود: آن لحظه‌ای را دیده‌اید که سکوت است؟ من در پی آن می‌گردم. هیچ‌وقت نفهمیدم که می‌تونم منظور آدما رو درست بفهمم یا نه. چه مهم؟ من چی رو درست فهمیده‌م؟ ولی می‌خوام بگم آن لحظه‌ای را دیده‌اید که نیست؟ من در پیِ آن می‌گردم. چیزی که من دنبال‌ش می‌گردم فضایِ تهیِ بینِ خوابیدنِ شب و بیدار شدنِ صبحه. وقتی که هیچ خوابی ندیدی. هیچ چیزی رو متوجّه نشدی و زمان گذر کرده. مسئله‌ی من گذر زمان نیست. من تا ابد می‌خوام اون لحظه رو. اون تهی بوده‌گی رو. خزئبل می‌گم. سرم درد می‌کنه. چشمام اشکالوده و نمی‌دونم. هیچ‌چیز نمی‌دونم. من اکثر اوقات نمی‌دونم بعد از این کاری که دارم می‌کنم -هر کاری؛ حتا شاشیدن- چه کار باید بکنم. هیچ ایده‌ای ندارم. زنده‌گی‌م به هم‌این مقدار پوچه و بی‌هدفه. من به دنبال معنا نیستم، من به دنبالِ هدف نیستم. من به دنبال انجام دادن‌م. نمی‌دونم این حرفایی که می‌زنم چه‌قدر می‌رسونه چیزی رو که می‌خوام بگم. اصلن نمی‌رسونه، رسانا نیستم من. هدف و معنا پیدا کردن برایِ زنده‌گی‌م یا حتا داشتن‌شون بیش‌تر از قبل من رو آزار می‌ده. چون بیش‌تر از قبل به پوچی خودم پی می‌برم. چون در راستایِ اونا هیچ کاری انجام نمی‌دم. خسته‌م. واقعن خسته‌م. به هیچ چیز عزیزی که ندارم قسم خسته‌م. از این زنده‌گیِ فلاکت‌بار خسته‌م. از فکر کردن به مرگ خسته‌م. رنجی که می‌برم چیز خاصی نیست. بی‌ارزش‌ترین رنج دنیا از آنِ منه. هدف، آرمان، آرزو، درد، مرگ. نمی‌دونم. لعیا یه دفعه یه کتاب به من داده بود. داستانِ نوجوان بود. عاشق اون کتاب بودم. یه داستان‌ش درموردِ یه پسر بچّه بود که به خواب رفت و مدت خیلی خیلی زیادی خواب بود. کتاب‌ها واقعیّت ندارن. داستان‌ها داستان‌ن. و الّا می‌رفتم سراغِ راز پسر بچّه‌ای که خوابید. من کاملن بی‌هدف‌م. بی‌عملن. حتا نمی‌خوام بخوابم. چون خواب همه‌چیزو عادی می‌کنه. Mr nobody فیلم موردِ علاقه‌ی منه. به شدّت خیلی زیادی. چون من همیشه خودم رو به بی‌عملی و بی‌اختیاری و بی‌چاره‌گیِ نیمو دیدم تویِ ایستگاهِ قطار. انگار که زمان برای همیشه ایستاده باشه. انگار که هیچ اتّفاقِ جدیدی نمی‌افته که چیزی درونِ من جا به جا بشه. من خسته‌م. بار چندمه که اینو می‌گم و اشک می‌ریزم؟ نمی‌دونم. ولی من خسته‌م. واقعن فکر می‌کنی تویِ اون جشنِ تولد، من، قبل از دنیا اومدن‌م خوش‌حال شاد بودم مهدی؟ واقعن این‌طور فکر می‌کنی؟ کاش که این‌طور باشه. می‌دونم این درد ازلی ابدی رویِ من نبوده. ولی نقطه‌هایی نزدیک و در یک امتداد تداعی کننده‌ی یک خط‌ند. نقطه‌هایِ سیاهِ زنده‌گی. نقطه‌هایِ سیاهِ این درد خیلی به هم نزدیک‌ن. کاش من بودم اون دلقکی که صاحب سیرک شبِ آخر انداخت‌ش به اون دریاچه‌ای که عرب‌ها نی‌هاشون رو می‌نداختن. کاش بودم. من زجر می‌کشم. و هیچ‌کس نمی‌تونه زجر کشیدنِ من رو درک کنه. من‌م نمی‌تونم زجر کشیدنِ دیگران رو درک کنم. می‌خوام داد بزنم کمک. می‌خوام این‌جا بنویسم کمک. می‌خوام برایِ هم پیام بفرستم کمک. ولی کمکی در کار نیست. می‌دونم. از کجا می‌دونم؟ نه از ناامیدی. از قبل می‌دونم. از گذشته. گذشته‌ی من کمکی در کار نبود. پس چه دلیل که آینده کمکی باشه؟ من زار می‌زنم. و شما می‌تونید نخونید. چون من هیچ‌چیز نمی‌گم. من فقط زار می‌زنم. کسی که زار می‌زنه چون می‌دونه کمکی نیست. کاش اون چاقویِ میوه‌خوری اون روز عصر اون‌قدری تیز بود که هیچ دردی نباشه. کاش هدیه‌ی خدا بودن‌م شکل نمی‌گرفت. کاش بار شیشه‌ای بودم که نیمه‌راه می‌شکستم. کاش اون روز از برج رخت‌خواب‌ها افتادم پایین یا اون روز که با هلِ ابوالحسن سرم رفت به گوشه‌ی سنگ تراشیده پله سرم به قدری می‌شکافت که هیچ نیاز به دوختن نباشه. کاش اون روز وقت من خواب بودم و ماشین از سمت راستِ جاده به سمتِ چپ ملّق می‌زد از شیشه‌ی پشتی پرت می‌شدم بیرون و ماشین‌ها امون‌م نمی‌دادن. کاش کر بودم. کاش لال بودم. کاش نمی‌تونستم فکر کنم. خسته شدم. از همه‌چیز. به این مغز ناتوان، به این اشک‌ها قسم. دل‌م می‌خواد برم تویِ کمد خونه‌ی پردیسان و هنوز این‌قدر دراز نباشم که بتونم رویِ تشک‌ها دراز بکشم که بخوابم. که فقط خوابیده باشم. و جمجمه‌ی مهدی از چکّه‌های آب‌سرد تویِ حمام کوچکی که پنجره‌ش جایِ پریدن نداره سوراخ شده باشه. و مامان روز به روز با شستن و رفتن‌ش ساییده بشه و کوچیک و کوچیک‌تر. و بابا خاک شده باشه که باهاش مهر بسازن. از اون گنده‌ها.

الف

 سلام

  می‌دونم خیلی همه‌گی نگرانِ بنده بودید که نبودم. لیکن مسئله مرگ نبود. مسئله درد بود. خانواده من رو برداشت با خودش برد پایین. پایین همون‌طور که قبلن گفتم جایی که وقتی این‌جا بالاست. و به بهانه‌ی دو سه روز رفتن و برگشتن یک هفته‌ای بنده را با یک دست لباس و گوشی از این خونه به اون خونه کشانیدند. که چی؟ مرده‌شور فامیل رو ببره. الآن چه گُلی خورد به سرم؟ فقط جنگ اعصاب. لیکن چه بگویم شاید هم مفید واقع بوده و من ندادم. خب من ندانم که اگه این‌جا می‌بودم چی می‌شد. کی می‌دونه؟ کی می‌دونه؟ لیکن گذشت و به هر چه بود گذشت. آره آقا راست‌شو بخوای خوش هم گذشت. ولی خیلی بیش‌تر جاهاش هم بد گذشت. خوشیاش با فاطمه بود که اصن نبود و تو گوشی بود و فلان و بهمان و دل‌تنگی و کیر تو این فاصله و این خزئبلات که آقا ما سه ماهه همو ندیدیم. این انصافانه‌ست. اگه هست تا ابد سه ماه سه ماه سرت بیاد :|

  لیکن از این مباحث بگذریم. هی دارم فکر می‌کنم که خودم رو چه‌طور جمع بکنم که جمع بشم و مثلِ نمکِ پاچیده رویِ زمین پخش و پلا و محو نشم، نمی‌دونم که چه‌طور؟ همه با هم. کی می‌دونه؟ کی می‌دونه؟

  باورش برایِ من سخته. ولی هفت سالِ پیش در چنین روزی، در صفحه‌ی چهل و شش این وب‌لاگ از سفر پرچکوه برگشته‌ام. غیر از این که من چه‌قدر اون موقع به زِ الآن خوش‌سیما می‌بودم، واقعن من هشت‌ساله که وب‌لاگ نویسم و تازه از مرزِ سی‌صد پست گذر کردم و گذر نمی‌کنه خوابی؟ ینی من از خیلی از این تازه به دوران رسیده‌ها قدیمی‌ترما. حالا شما هی قدر منو ندونید. من از همون اوّل‌ش‌م خاکی بودم. کیه که قدر بدونه؟

  آه. افسوس و صد افسوس:-» خلاصه که در نظرم هست یه لیست درست کنم برای هدف‌یابی از همه‌ی کارهایی که دوست دارم انجام بدم. همه‌ی همه‌شون. هرکی رو خواستم بکنم هم توش می‌نویسم. به کسی چه مربوط آدم باید برای سال‌های آینده‌ی عمرش برنامه داشته باشه دیگه. مگه غیر اینه. وگرنه که در حدِّ آرزو باقی می‌مونن :)) حالا لیست رو نوشتم شایدم این‌جا منتشرش کردم. بعدم که یک‌ کمی سرو سامون که گرفتم می‌آم این‌جا غافل‌گیری‌مو رو می‌کنم براتون -یادتونه قبل روشن‌فکرِ باکلاس نبودم گفتم سورپرایز؟- آره بابا کلّی کار داریم. کلّی برنامه داریم. با ما هم‌راه باشید. دیوث نباشید و این حرفا. دو روز دیگه قراره برم تو فاز افسرده‌گی می‌دونم. فعلن که نرفتم بذار زور بزنم. نمی‌دونم چرا نور زیادی داره چشامو اذیّت می‌کنه. من جمله چیزهایی که باید بخرم حتمن یک عدد عینکه. به خانواده نمی‌گم صد درصد. اصن من با خانواده‌م مشکل دارم و حاضر نیستم که حل‌شون بکنم. می‌دونی چرا؟ چون که فقط من نباید بخوام که مشکلات‌م با خانواده‌م رو حل بکنم. اون‌ها هم باید بخوان و وقتی اون‌ها نمی‌خوان من نمی‌تونم تسلیم بشم و باج بدم. صلح یه چیز دو طرفه و دو طرف باید تلاش بکنن. وقتی این از اوّل‌ش نمی‌خواستن خودشون رو تغییر بدن خداشون‌م بیاد روز زمین این خودشونو تغییر نمی‌دن. وسلام. لیکن من که می‌تونم خودم رو تغییر بدم و پول در بیارم و برایِ خودم عینک بخرم که با هر بار شکستن و گم شدن‌ش هزارتا بهانه و فحش و غُرغُر نیاد سرم. که من همیشه فکر می‌کردم که گناه‌کارترین آدمِ عالم‌م از این بابت و فقط من این‌قدر گیج‌م که عینک‌م رو گم می‌کنم یا از این کس‌شرا ولی خب بعدن که فهمیدم غیر از من عینکی چهار چشمکی‌هایِ دیگه‌ای هم تویِ جهان هستن فهمیدم که نه، این بساطا برایِ همه پیش می‌آد. مثه همه‌ی چیزایِ دیگه‌ای برایِ همه پیش می‌آد. فقط خانواده‌ی من از همه‌چیز یه بحران می‌سازه. خب بچّه بودم نمی‌فهمیدم اینا بحران نیست و خانواده‌ی من با خریدنِ یه عینک فقیر عالم نمی‌شه و این بحران نیست. نمی‌فهمیدم این پیازداغ زیاد کردن‌ها که من برات عینک نمی‌خرم و اینا برایِ اینه که من حواس‌م بیش‌تر باشه و بیش‌تر عینک بزنم و این حرفا. به درک. خانواده نداشتیم. اصن اگه شما هر دفعه که یادت رفت عینک بزنی به‌ت بگن که این‌قدر نزن که کور شی، خیلی تشویق می‌شی که عینک بزنی؟ حرص‌ت در نمی‌آد. حالا درست من الآن شاید دارم کور می‌شم واقعن ولی خب این چه طرزِ برخورد.

  یه چیزی‌م سرِ دل‌م مونده بود بگم، این معادل فارسیِ پست چی می‌شه که معنایِ مشخصِ پستِ وب‌لاگ بشه. یکی برسونه بعدن به من. مطلب؟ خلاصه که این پستا که سر و ته و قاعده قانون ندارن و هردمبیل‌ن بذار بگم دیگه. دین زده‌گیِ من، مهم‌ترین‌ش خانواده‌مه. این که من الآن هیچ اعتقاد درست و درمونی ندارم فقط و فقط به خاطرِ خانواده‌مه. اینو اصن برایِ اونایی می‌گم که دغدغه‌ی دین‌داری دارن و چار روز دیگه می‌خوان بچّه‌دار بشن. نمی‌دونم اگه هست این‌جا کسی. من همیشه از دین و تعالی و ایمان و این چیزا خوش‌م می‌اومد. شاید کسی ندونه کلن. دوست داشتم که پی‌گیری کنم و اینا هم. ولی خانواده‌ی من باعث شد من از این اتّفاق متنفر بشم. حالا طیِ یه روندی که از بچّه‌گی شروع شده بودا. اتّفاقای دیگه هم مؤثر بودن نمی‌گم نبودن. مهم‌ترین دلیل‌ش خانواده‌ی به ظاهر دین‌دارم بودم. که پدرم خودش روحانیِ دین خداست و لباس پیغمبر پوشیده و این حرفا اصن. ولی من وقتی مسلمونی‌شون رو می‌دیدم بیش‌تر از همیشه دل‌م می‌خواست که مسلمون نباشم. شمام اگه بچّه‌داری و فلان و بهمان و می‌خوای نمازخون بشه به هیچ‌وجه به‌ش سخت نگیر. هیچ‌وقت، می‌گم ابدن هیچ‌وقت از بچّه‌ت نپرس نمازتو خوندی یا نه. که همون خدات بزنه به کمرت ینی چی؟ این به خودش مربوطه. تو باید این‌قدر خوب این مطالب رو براش توضیح بدی و این‌قدر باز باشی که بیاد هر سؤال و شبهه و خواستی داره به‌ت بگه که خودش بخواد نماز بخونه. که هر دفعه نپرسی نمازتو خوندی. دیوث به خودش و خداش مربوطه. تو از بابات می‌پرسی نمازتو خوندی یا نه؟ می‌دونی می‌خونه، می‌خونه دیگه. می‌دونی نمی‌خونه‌م که خب با پرسیدن و این حرفا درست نمی‌شه. اگه کاهل در این امر با پی‌گیری تو نماز نمی‌خونه تقلید می‌کنه. نگا. نه بچّه‌تو نه مغز منو. اعصاب‌م بد کیریه.

  می‌گم که چشمام واقعن بد دارن اذیّت می‌کنن. فعلن صحبتی نیست. نمی‌دونم شاید باشه. بعدن باز می‌رسم خدمت‌تون. مراقبِ خودتون باشین. فِلَن.

الف

 سلام

  ام‌روز روزِ پوچی بود. روزِ پوچِ دردناکی. بی‌هوده‌گی دنیا در تمامِ لحظات این روز برایِ من گذر کرد و گذر نکرد خوابی. خوابیدم. زیاد هم خوابیدم. از شب تا صبحونه و از صبحونه تا نهار. ولی خوابِ دعواهایی رو دیدم که ته‌ش داشتم نفت می‌پاشیدم رویِ خودم و مامان که آتیش بزنم. و کم نمی‌بینم خواب‌هایی که چنین جنگ و جدل‌هایی توشه. شاید این‌ها فراتر از حالتِ عادیِ زنده‌گی هم هستن. خشم پنهانِ من نسبت به خانواده. مهدیِ پیر. پدر و مادرِ درک‌ناشدنی. اینه خواب‌هایِ این روزای من.

  سر درد به رنجِ روزانه‌یِ من اضافه شد. و این‌گونه‌ست که زنده‌گی زیباتر می‌شه. نمی‌دونم من چرا زنده‌م. مسخره‌ست ولی خیلی زیاد فراموش می‌کنم. ام‌روز همون دوستی که باهاش قهر کرده بودم زنگ زد. چِت بود. اعصاب‌م بیش‌تر از قبل خورد شد. چون احساسِ نگرانی نمی‌ذاره درست فکر کنم. این آدمیه که من می‌ترسم از این که نتونه این قضیه رو کنترل کنه و اگه کنترل نکنه می‌شه ادرکنی دوّم. آدمِ پاک و معصومی که یه چِت‌باز قهار شد و زد زنده‌گی‌شو نابود کرد. تو همون چتی‌هاش یه حرفی رو زد که بیش‌تر از هرچه ام‌روز بودم غم‌گین‌م کرد. نمی‌نویسم‌ش چون نمی‌خوام یادم بمونه. نمی‌خوام وقتی ماه یا سال یا چند سالِ بعد که این متن رو می‌خونم هیچ یادم باشه.

  برایِ این که آروم بشم به تعارفِ بابا، رفتم به جکوزیِ دست‌سازش. امّا سرم هم‌چنان درد می‌کنه. بعد از شام و الکی پیشِ خانواده نشستن و سریالِ کس‌شرِ صدا و سیما دیدن اومدم این‌ور. محمّد زنگ زده بود. گفت اون هم از امیر تماس داشته. که خیلی خسته بوده. به من که زنگ زده بود خسته و ناراحت نبود. نمی‌دونم دیگه. این‌جا ضربه‌ی بعدیه. محمّد هم به زودیِ زود داره می‌ره. کرونا من رو به موندن‌ش عادت داد و حالا عزیزترین دوستِ تمام عمرم می‌ره.

  و من گُم شده‌م. از اون گُم شدن‌هایِ دل‌پذیر نیست. از گم شدن‌هایی که بری و بگردی. چون دلیلی برایِ گشتن ندارم. چون خسته‌م. خیلی زیاد دل‌م می‌خواد بخوام. به اندازه‌ای که بخوام تمام قرص خواب‌هامو سر بکشم. امّا این کار رو نمی‌کنم. نمی‌کنم چون نمی‌کنم. چون نمی‌دونم چرا. ترس نیست، هرکسی ندونه خودم خوب می‌دونم که نیست. نگرانِ خانواده بودن هم نیست. الآن حس‌ش نمی‌کنم. شاید به خاطرِ اینه که من گم شده‌م. و حتا کسی نیست که... نیست که نیست. غُر زدن چه فایده؟ خسته‌تر از این کارام. می‌رم که یه قرصِ کامل بخورم و بخوابم. فردا شاید خبری باشه. کی می‌دونه؟ کی می‌دونه؟

الف

 سلام

  با عرضِ نه‌خسته و این حرفا به هم‌راهانِ گرامیِ کُمُد، خواستم هم‌این اوّل به اطّلاع برسانم که هم‌چنان پی‌وند‌هایِ روزانه یا همون بخشِ "می‌خوانم می‌خوانم، تو خواندنِ منیِ" قشنگِ خودمون در جریانه و شمام در جریان باشید و از دست‌ش ندید و این حرفا. شاید خودم چندان مالی نباشم، ولی خب سلیقه‌م چندان مالی هست.

  این‌جا هم‌چنون می‌باره بارون اگه پی‌گیره اخبار هواشناسی باشید، همه‌ش یه تیکه ابر رو نقشه‌ست این‌م دقیقن این‌جاست. خواستارِ ابر با شدّتِ زیادید این‌جاست، از ما گفتن، بیاید، من‌م دل‌م وا می‌شه واسه خودش.

  به نظرم فردا باید روزِ خوبی باشه چون که زیرا. امید که باشه. من تلاش‌م رو می‌کنم که سعی‌م رو بکنم که بتونم تلاش کنم تا یک کمی سعی کرده باشم برایِ خودم و این حرفا.

  یه ایده‌ی خیلی خفن و غریب‌عجیب داشتم برایِ هدیه‌ی چارلی که می‌دونی چی شد؟ تصمیم گرفتم رهاش کنم. هرچند خیلی خوب بود و شدنی هم بودا ولی نه برایِ من با این شرایط. ینی خب اگه من یه کونِ تنگ داشتم و هرروز تلاش می‌کردم و کارِ دیگه‌ای هم جز تلاش کردن برایِ این امر نداشتم آره پروژه‌ی خیلی خفن و خوبی بود. ولی الآن فقط یه سنگ بزرگ بود برایِ نزدن. داشتم به این فکر می‌کردم که علاوه بر ایده باید نحوه‌ی برخورد کردن با ایده‌ها رو هم بلد باشیم. نکته‌ی خیلی مهمیه. اگه کسی‌تون بود کِه مطلبی در این مورد داشت خوش‌حال می‌شم که به اشتراک بذاره، من‌م اگه مطلب برام جذّاب بود تویِ "می‌خوانم می‌خوانم، تو خواندنِ منیِ" قشنگ با بقیه به اشتراک می‌ذارم‌ش.

  دیگه این که چی شد در نهایت موند همون ایده‌ی ساده‌ی هدیه‌ی چارلی که دیگه اون رو می‌مونم و انجام‌ش می‌دم و تلاش‌م رو می‌کنم که به به‌ترین نحوی که می‌شه در بیاد. و حالا یه سری ایده‌های تکمیلی هم اگه بیاد کنارش که خوب می‌شه. خلاصه که مثل همیشه من به قول‌هام وفادارم، منتها زمان‌ش نامشخص، مثلِ اونی که به چارلی گفتم تویِ چالشِ عکاسی‌ش هستم و چالش‌ش تموم شد ولی من هنوز عکس ندادم بیرون. ولی خب کرونا و در خانه بمانید هم تموم نشده هنوز و بالأخره یه روزی از هم‌این روزا نمی‌آم محلّه‌ی شما بلکه خبر این عکسا می‌زنه بیرون دیگه. بعد از کرونا یه روزی از همون روزا منو دعوت کنید، محلّه‌تون‌م می‌آم چرا که نه؟ بریم جاهایِ قشنگ‌شو نشون‌م بدی، هر کی پایه‌ست من دسته‌م.

  ما این‌جا یک دارتی داشتیم که برایِ من تنها نشانه‌ی امید بود. چون یادِ خاطراتِ پارسال با علی‌رضا می‌افتادم. علی‌رضا واقعن از کسایی که به شدّت ازش خوش‌م می‌آد و به شدّت دوست داشتم که یه جو از اخلاقایِ درست و درمون‌ش توم بود. یکی از این اخلاقا اینه که اگه یه چیزی رو بخواد ول نمی‌کنه تا به‌ش برسه. وقتی سه ماهه رتبه‌ی شیش کنکور هنر شده اون‌م بی‌هیچ زمینه‌ای دیگه چه کس‌شر گفتی آخه. وقتی من به عینِ دیدم اینا رو. و این دارت مثالِ مجسمِ این کار بود. وقتی که علی‌رضا قصد که تیر خودش رو به مرکز صفحه برسونه، من شاهد بودم که دو سه روزی ساعت‌ها پرتاب می‌کرد تا به خواسته‌ش برسه. در صورتی که من حتا یه دونه تیرم هم صفحه نمی‌خورد یا اگه می‌خورد نمی‌موند. در این حدِّ از کس‌دستی. و من ناامید از این که شاید یه روزی بتونم این کار رو بکنم، علی‌رضا علاوه بر تلاش برای به مرکز زدن، شروع کرد به من یاد دادن و در هر دو زمینه موفّق شد. پری‌روز اون دارت خورد زمین و از هم پاچید. سیستمِ پیچیده‌ای که وقتی خواستم سرپاش کنم جز فاک نشون دادن و خورد کردن اعصاب‌م کارِ دیگه‌ای نکرد. و من باید یه دارت بسازم.

  امید و خواستن‌ها رو نباید دستِ کم گرفت. من همیشه وقتی امیدوار می‌شم به یه چیزی یه حسِ جسمی داخلِ سینه‌م دارم. نمی‌دونم برایِ بقیه هم این اتّفاق می‌افته یا نه. یه چیزی شبیه این که داخلِ سینه‌م رو قلقلک بدن. شبیه اون حسی که آدم تو سراشیبی جاده‌ها یا تو هواپیما موقعِ کم کردنِ ارتفاع زیرشکم‌ش حس می‌کنه. و ناخواسته مدّت مدیدیه که هروقت این حس اومده سراغ‌م بعدش هراس و درد اومده. بلافاصله. و من دوست دارم به جایِ این که بترسم، از این حس لذّت ببرم. نمی‌خوام این حس برام فکرِ منفی‌ای باشه. الآن اون حسِ قلقلک رو تو سینه‌م دارم کمابیش و می خوام ازش لذّت ببرم. حتا اگه لذّت بردن‌ش فقط قراره باشه در هم‌این حد باشه.

  امیدوارم من‌م یه روزی، مثل یارو تو ماهیِ بزرگِ تیم برتون، خاطراتِ گذشته‌م رو اون‌طوری برایِ بقیه‌ی آدم‌ها تعریف کنم. این‌طور تعریف کردن، نیازمندِ اینه که این‌طور زنده‌گی کرده باشی و من هم دل‌م می‌خواد که این‌طور زنده‌گی کنم. زیاده‌خواهی نیست، هیچ‌چیزی زیاده‌خواهی نیست، فقط رفتار آدمه که مشخص می‌کنه چه چیزایی زیاده‌خواهی‌ن. چیزی که رفتارت لیاقتِ داشتن‌ش رو نداشته باشه.

  من‌م باید سعی‌م رو بکنم و خودم رو دربیارم از این وضعیّت. می‌دونم شاید هم‌این فردا شایدم زودتر دوباره بیوفتم به چس‌ناله کردن. مهم نیست. مادامی که به این درجه از آگاهی می‌رسم باید تلاش‌م رو بکنم، فعلن برایِ وقتایی که این آگاهی روش با شن‌ها پوشیده می‌شه نظری ندارم، اگه شما پیش‌نهادی دارید می‌تونید بدید. ولی وقتایی که آگاه‌م باید بیش‌تر بجنبم و سریع‌تر حرکت کنم. در این صورت تلاش‌م رو کردم. راست‌ش رو بخواید تا الآن هم تلاش‌م رو کردم، کمابیش. ولی خب بیش‌ترش می‌کنم. این خوبه. تنها چیزی که خوبه هم‌اینه.

الف

 سلام

  ام‌روز چه روزیه؟ کِیه؟ حس می‌کنم یه مردِ مرده‌م که وسطِ خاطرات‌ش قدم می‌زنه. صداهای دور، نزدیک، خاطراتی که می‌آن و می‌رن. نمی‌دونم. نمی‌فهمم. فقط باید قدم زد. نمی‌فهمم که کی؛ چی می‌گه و چرا می‌گه. فرقی هم نمی‌کنه. فرق آینده و گذشته معلوم نیست. همه با هم‌ند. حتا آینده‌ای که ندیده‌ام. زنده‌گی و من؛ مردِ مرده. نمی‌فهمم شاید مردن این شکلی باشه. شاد نیست. امّا آرامش حضور داره و پیاده‌روی در میانِ خاطراتِ گنگِ نبودن.

الف

 سلام

  من یه وب‌لاگی می‌خونم که شاید بعدن معرفی‌ش کردم، که پست‌هاش روزنوشت‌های یه دختره که داره هر روز و هر روز سعی و مجاهدت می‌کنه تا به چیزی که می‌خواد برسه. با امید و پر از انرژی و قدرت پیش می‌ره و کار می‌کنه. اَبَرقهرمان هم برای خودش نیست که با مشکلات بجنگه و هیچ‌چیزی اذیّت‌ش نکنه. اتّفاقن یه وقتایی هم حال‌ش بد می‌شه. منتها قضیه این‌جاست که باز سرِ پا می‌شه و دوباره پرقدرت شروع می‌کنه. بعضی آدما عجیبن. شایدم من‌م که اون غریب‌عجیبه‌م؟ شما همه‌تون خیلی خفن و پرقدرت و امیدید؟ کی می‌دونه، کی می‌دونه؟

  روزهایِ این‌جا داره حوصله‌م رو سر می‌بره. ینی من کسی‌م که حوصله‌م همیشه در حالِ سررفتنِ شیرِ همیشه رویِ گازم که تمومی ندارم. از آسمان شیر می‌بارد اکنون. خلاصه که فقط می‌بینم که روزا داره شب می‌شه بی‌این که یه اتّفاقی رقم بخوره. شما بی‌محبّت‌ها هم که یه کامنتی چیزی نمی‌ذارید واسه آدم. لعنت به من اصن. بی‌محبّت هم جزو فحشامون بود یا نه مهدی؟

  دیگه این که می‌باره بارون. من چه‌قدر دوست دارم که یاد بگیرم اینو با هور بزنم. امّا دریغا که من‌م تنها با کونِ گشاد. آوردنِ هورم سخت بود البته. و می‌دونم که اگه می‌آوردم‌ش هیچ تمرینی ازم خارج نمی‌شد، نهایتن گَه‌گُداری یه بازی‌ای باهاش می‌کردم. کی قراره حالِ من خوب بشه نمی‌دونم. الآن باید از این افاضات بیاید که حالِ تو قرار نیست خوب بشه، خودت باید حالِ خودت رو خوب کنی. آقا من استادِ این حرفایِ انگیزشی‌منگیزشی‌م. کم‌بود محبّت دارم که محبّت ندارید شما بی‌محبّت‌ها. منتها هیچ‌وقت این صحبت‌هایِ انگیزشی‌ِ من‌م برای هیچ‌کسی فایده نداشت. از اون‌جا بود که شروع کردم به ریدنِ به بقیّه به مثابه یک بی‌شعور. راستی مثابه هم به معنیِ درجه و رتبه و جای‌گاه و منزلته اگه نمی‌دونستید. من‌م نمی‌دونستم. چیه خب؟ با هم بدانیم. آره دیگه آقای کلانتری راست می‌گه که بی‌شعور چنین است و چنان است. من بی‌شعوری نخوانده بی‌شعورم. ینی می‌خواندم بیش‌تر بی‌شعوراندم؟

  حتا دریغا که یه متنِ خوشگل موشگلِ درست و حسابی‌م بنویسما. هیچی. ینی حالا بعدن که برگردم به آرشیوخوانی می‌گم نه نوشتنم بد نبود و آخه گوگولی چه ناز بودم الهی. ولی خب اصن چه دلیل که همه‌ش روزانه‌نویسی به هیچ خلقی و ملقی؟ داستان از این قراره که داستانی در کار نیست. ینی خب گشادی دیگه. آدم کون‌گشاد ورّاج هم هست لابد.

  در هر صورت شما خیلی بی‌محبّتید و من اینو یادم می‌مونه. خب بیاید کامنتی چیزی بذارید دو کلوم با هم، هم‌کلوم بشیم. همه رو که من نمی‌تونم به فساد و فحشا بکشونم، از راهِ راست هدایت کنم به راهِ کج، می‌تونم؟ خب بیاید ببینیم دنیا دستِ کیه.

  اینو می‌دونم که قبلن هم درموردش نوشته بودم که از دوستام خواستم بیان و نشد و نتونستن و نخواستن و فلان. ولی من اخیرن ینی یه روز قبل از تولّدم با یکی از دوستام قهر کردم. خیلی با بهانه‌طور و اینا منو پیچوند و نیومد پیش‌م. در صورتی که دیوث بی‌کار تو خونه نشسته‌ها. ولی حاضر نیست با پدر و مادرش دو کلوم صحبت کنه. وضعیّت من رو هم می‌دونه که حال‌م اصن خوش نیست ولی دریغا که من جز رفیقانِ دیوث چیزی نداشتم.

  این برنامه سخنی با پدر و مادرهایِ رفیق‌هایِ دیوث، می‌دونم که هرکودوم‌تون که منو دیدید از من خوش‌تون نیومده، خب چه کار کنم خبرش به‌م می‌رسه دیگه. لیکن بچّه‌تون بزرگ شده، بخوام‌م نمی‌تونم بخورم‌ش. بذارید بیاد ببینیم همو. این‌جام وضعیت سفیده، به هم‌این مِه که سفیده سفیده. اصن آدم در طولِ روز از ده متریِ یه آدمِ دیگه‌م رد نمی‌شه که. ای بر پدرِ مادرِ پدر و مادرِ گرامیِ رفیقانِ دیوث :|

  کسی که نمی‌فهمه ولی من خیلی دل‌م می‌شکنه و خیلی گریه و فلان بهمان می‌کنم. شبام که اصن مرض دارم خواب‌م نمی‌بره. هرچند که صبا با خانواده‌ بیدارم. اصن یه وضعی شده. آدما سرکوفت می‌زنن هی. فرسوده شدم. شدم. انتظارم نداشته باشید که خوب بشم. انتظار از نگاه و حرف و فلان و بهمان‌تون پیداست. کمک کنید ولی انتظار نداشته باشید. خسته‌م می‌کنید. خیلی خسته‌م می‌کنید. نه که انتظار خاص و فلان و بهمانا. هم‌این که تو دل‌تون و فکرتون هی می‌گید بالأخره این کی قرار از جاش بلند شه و بلند شو تنِ لشِ کون گشادِ دهن نشسته. به قولِ مامان‌م کرونایِ زنده.

  کاش تویِ سیرک کار می‌کردم. کاش مربیِ شیری بودم که سرش رو می‌ذاره تو دهنِ شیر. کاش مربیِ بدی بودم. کاش شیر هورت می‌کشید و من پونسی می‌شدم در دلِ شیر. نوک تیزِ تهِ معده‌ش. آن‌وقت من شیری بودم که مربی‌ش را خورده و برده.

  چنین چنین من خسته‌م از این‌جاها، که من که من نشسته‌م تا اون‌جاها. کس و شرو من می‌گم تو ببینا. که من که من خَسَسَتَه‌م تو ببینا.

  دل‌م می‌خواد برایِ مدّتی برم کافه فرشته‌گان، کاسپین کازینو کلابِ خیلی سابق، تو آشپزخانه، پیش‌بند ببندم و مدّت مدیدی بی‌این که گذر من به کسی و کسی به من بخورد ظرف بشورم. تمامِ ظرف‌هایِ عالم را من آن‌جا می‌شورم. دل‌م برایِ روزهایِ نحسِ اون‌جا هم تنگ شده. برایِ داد و بی‌دادهایِ بی‌دلیلِ احتشام که کم از مامانِ بداخلاقِ وسواسیِ خودم نداشت تنگ شده. برایِ کس گفتن‌ها و رویِ مخ رفتن‌ها و گاهی هم آشپزی خفن کردن‌هایِ سهیل. برایِ کس‌نمکی‌هایِ جون بابایِ علی. برایِ دیرکردن‌هایِ همیشه‌گیِ لیلی. برایِ چتی‌هایِ پارسا. دل‌م برایِ زنگِ کوفتیِ جلویِ کانترِ کافه فرشته‌گان تنگ شده.

  چند دیقه است که از پاراگرافِ قبلی می‌گذره و من نمی‌دونم که چی بگم. شاید همه‌ی کس‌گفتن‌ها و جفنگ گفتن‌هایِ من بی‌ارزش و پوچه و شاید حتا یه نفرتون هم نیست که بخونه. ولی من برایِ نوشتن هم‌این‌ها هم زور می‌زنم و فکر می‌کنم که به جایی برسم. که حرفی برایِ گفتن داشته باشم. من بیش‌تر از همیشه نیازمندِ محبّت‌م. نیازمند در آغوش گرفته شدن و نوازش شدن و سر روی زانو گذاشتن. من بیش‌تر از همیشه نیازمندِ آغوش‌هایِ تنگ‌م.

  هنرستانِ قُم من و امیر عادتی رو پایه گذاشتیم که بسیار زیبا بود. عادتی که این روزها همون هم از همه‌گی دریغ شده. عادت سخت بغل کردنِ آدم‌ها. هر روزی که بود. بی‌هیچ دلیلی، من حتّا خان‌علی‌زاده‌یِ معاون رو هم گاه و بی‌گاه بغل می‌کردم. این عادت به دانش‌گاه هم رسید. بینِ کسانی که خیلی‌هاشون رو دوست نداشتم، سعی می‌کردم همه رو بغل کنم و الآن حق دارم که دل‌تنگِ آغوشِ تنگ باشم. و یادم نمی‌ره که چه دیوث دوستانی و من چه تنها. و چه بی‌محبّت خواننده‌گانی که شاید بعدتر دیوث هم گفتم‌شون.

الف

 سلام

  نمی‌دونم از کجا و از چی شروع کنم، چه‌طور ادامه بدم و چه‌طور پایان بدم. به معنای واقعیِ کلمه اصلن نمی‌دونم که چی می‌خوام بگم. از اون وقتایی شده که فکرام اصن سامون نداره. هیچیا. ینی مشخص نیست، به فارسیِ نارسا بیش‌اندیشیِ گنگ.

  از همه بابتِ تبریکِ تولّد گفتن‌هاشون متشکرم. مهدی که دیگه تا جایی که می‌تونست کم نذاشت. اصن یه وضعیتی. سه‌تا پستِ اینستاگرامی و فلان و بهمان که من اصلن نمی‌فهمم چرا در این فرم باید باشه. شایدم دندونِ اسبِ پیش‌کشی رو نمی‌شمارن. اصن مهم نیست که می‌گن خوش به حال‌ش به خاطرِ داداش‌ش. یا تولّدِ داداش مبارک یا هم‌چه چیزایی. ینی یه نفر مستقیم با خودِ من کار نداشته این وسط. به تخمِ شربتیِ رها شده در فاضلاب، بی این که به شربت برسه.

  آسمون دل‌ش گرفتهههه، می‌خواد بباره برامون. داره می‌باره برامون هم. و من خیلی احساس بی‌هوده‌گیِ فراوان می‌کنم. سرگشته و دیوانه و از این کس‌شرا شدم واسه خودم. تمرکزی هم رو نوشتن ندارم حتا. و این زنده‌گی جز این غم چیست؟

  حس می‌کنم هرچی بیش‌تر ادامه بدم به نوشتن، انگار بیش‌تر تویِ باتلاق دست و پا زده باشم، بیش‌تر فرو می‌رم. نمی‌دونم دیگه. حس می‌کنم دچارِ یه اشتباهِ روانی‌م. یه مشکلی چیزی دارم. چون این چند وقته دارم می‌بینم که اوقاتی هم که باهام خوب رفتار می‌شه احساس ناراحتی می‌کنم از این که باهام خوب رفتار می‌شه و من نمی‌فهمم‌ش که چرا این‌طوره.

  قلب‌م رو انگار گرفتن و فشار می‌دن بسِ که درد می‌کنه و انگار در حالِ فروپاشیه و فقط با دست جلوی منفجر شدن‌ش رو گرفتن، که از سینه‌م نزنه بیرون. فشار زیادیه. نمی‌دونم جریان چیه که وقتی من می‌افتم به چس‌ناله کردن هیچ‌کس هیچ حرفی برایِ گفتن نداره. خب یک‌م با من حرف بزنید. درسته من وحشی‌م، پاچه هم می‌گیرم ولی خب شما که به سگ و گربه محبّت می‌کنید، به من‌م محبّت کنید خب :/ من محبّت نیاز ندارم؟ این انصافانه‌ست؟

  و همین مخسره بازی رو کم داشتیم که بغض گلومو بگیره. دیگه وخت‌شه که بریم بمیریم. واقعن یه روزی می‌شه که همه‌چی درست بشه؟ این امیدِ واهی داشتن به آینده که دل‌تنگ‌ش هم هستم و فلان و بهمان سرِ چیه؟ ینی امید دارم به آینده که خوب باشه؟ ینی نیاز دارم که آینده خوب باشه؟ جریان چیه؟ من تلاشی نمی‌کنم نمی‌تونم بکنم یا چی؟ چرا نمی‌کنم. چرا درگیر می‌شم و این‌طوری حال‌م نابود می‌شه و آسمون‌م که دل‌ش گرفته و داره می‌باره برامون :|

  بیش‌تر از همیشه، خیلی زود به زود فرسوده می‌شم و از دست می‌رم. دیگه نیست اون دورانی که طول می‌کشید خوشی و آرامش یا ناراحت نبود و دو-سه روزی پایدار بود. ولی حالا چی؟ نمی‌فهمم اصن. 

  نمی‌دونم دیگه چی بگم و چه کار کنم. خسته شدم دیگه واقعن باید یه غلطی کرد دیگه؟ غیر اینه؟ آقا من می‌خوام با یکی حرف بزنم. اصن یکی باشه که خیلی کم‌تر از بقیّه من بشناسه، راه‌کار داشته باشه، کمک کنه خودمو بشناسم، دل‌گرم‌م کنه به این روزگار گُه. بقیه هم دل‌گرم می‌کنن، ولی به حرف‌شون چه اعتنا که خودشون دارن دست و پا می‌زنن. که این‌قدر این حرفایِ تکراری رو زدن آدم دیگه باورش نمی‌شه. من نیاز به یکی دارم که حرفاشو باور کنم. به روان‌شناس جماعت‌م حتا اعتماد ندارم دیگه چه کار کنم. اعتماد هم داشتم پول نداشتم و خب قضیه ریده‌مان اندر ریده‌مانه و خب چی بگم. به شما کسایی که خوشید یا ناراحت نیست یا در وضع من و بدتر از من نیستید فحش بدم یا پند و نصیحت که قدر بدونید و این کس‌شرا.

  دارم نابود می‌شم. کسی این رو متوجّه می‌شه؟ می‌شه که تنهام نذاره. کمک‌م کنه. خسته‌م. کسی می‌فهمه که سرم درد می‌کنه؟ که قلب‌م داره می‌ترکه؟ کسی که حوصله‌ی جواب تله‌فون دادن‌ش رو داشته باشم، نه این که مامان‌م جواب‌شو بده. چی می‌گم؟ در حالتِ انفجارم. خسته‌م. خیلی خسته‌م.

الف

سلام

  چند ساعتِ دیگر، که خروس قوقولی کند، همون‌طور که اون پرستار نوشته، بیست ساله می‌شم. یکی از اوّلین توّلدهایی که توش علاوه بر این ناراحت نیستم، اندکی هم شادم. و این خوبه.

  بیست سال. شاید بشه گفت یک سوّم راه رو رفته باشم. و خب چه حاصل وقتی از خودم راضی نیستم. این رو انکار نباید کرد که خیلی از این بیست سال رو من ناخودآگاه با حالِ بد سپری کردم، بی این که بدونم و کسی به‌م بگه و کمک‌م کنه. امّا حالا آگاه‌م. و باید بیش‌تر از همیشه بفهمم که با آگاهی تو حالِ بد موندن، یعنی پیش‌رفت نکردن و یعنی مقصّر بودن. من نمی‌خوام مقصّر باشم. پس سعی‌م رو می‌کنم که از حالِ بد در بیام. همه‌ش من نیستم، و همه‌ش هم غیر از من نیست.

  چون است حالِ بستان، ای بادِ نوبهاری/ کز بلبل لال برآمد فریاد بی‌قراری. می‌دونم که بلبلانه و نه بلبل لال. ولی کاش سعدی می‌فهمید که یه بلبل لال فریاد بزنه خیلی جذّاب‌تره تا کلّ بلبل‌هایِ عالم که لال نیستن :) صرفِ این که دوست دارم هدیه بدم، جدیدترین ورژن این آهنگ رو آخرِ پست می‌تونید بشنفید.

  یه حالتِ ملوای گرفتم که نمی‌تونم بنویسم. چیزی برای نوشتن نیست انگار. امّا خیلی می‌خوام که بنویسم و این تناقض چیزِ عجیبیه. فکر کنم فحش دادن باعث می‌شه که آدم راحت بنویسه. نمی‌دونم. یک شب‌گذری، می‌گفت این‌جا زن و بچّه نشسته، مؤدب باش جانِ عمّه‌ت. حالا من ازش نپرسیدم کودوم عمّه‌م که آپشن در این مورد زیاده. خواستم به عرض همه‌تون برسانم که -خیلی مؤدبانه- هرکی جاش خوب نیست و حس می‌کنه سوزن وارد کون‌ش می‌شه، می‌تونه جم کنه بره. والّا.

  دیگه این که پارسال در این حوّالی بعدتر یا خیلی بعدتر را یادم نیست، پارسال در این مواقع از رتبه‌ی کنکورم شاد شدم. بعدترش ذوقِ نمره‌ی آزمون عملی‌م را هم کردم. منتها دانش‌گاهی که می‌خواستم نبود. دوّمین دانش‌گاه کشور، ولی دانش‌گاهی که می‌خواستم نبود. این چیزیه که ام‌سال این موقع می‌دونم.

  سالی که گذشت عین برق و باد نبود. هرچند درگیرِ گذرِ سریع زمان شدیم، ولی من خیلی جاهاش زجر کشیدم. زیاد هم زجر کشیدم. خوشی‌های مختلفی هم بود. تجربه‌های عجیبی هم بود. گلی که برای اوّلین‌بار من رو واردِ ممنتو کرد. و هزارها ماجرای دیگه. بیمارستان و درد و خونه دانش‌جویی و دعوا و بساط‌های مختلف. باری، از همه زنده بیرون‌م. حتا از خودکشی هم زنده بیرون‌م. از سالی که گذشت، سالِ بد بود هم زنده بیرون‌م. از همه چیز زنده بیرون‌م. و این مهم‌ترین خبرِ این ساله.

  سالِ بعد امّا زنده بیرون بودن‌م از هیچ‌چیز مهم نیست. کاش به‌تر از حالا بیرون باشم.

  بشنویم. و من سکوت می‌کنم.