نمی‌دانم اگر بگویم دیوانه بودم، هستم و خواهم بود درست گفته‌ام یا نه! ولی خب دیوانه، دیوانه است. حتی اگر دکتر نیما افشار هم پزشک‌ش باشد. پس کافی‌ست بگویم: دیوانه‌ام. دلایلی دارم که بتوانم حرف را اثبات کنم:

1- دیوانگان با خود حرف می‌زنند که من هم بسیار زیاد با خودم حرف می‌زنم. حتی وسط خیابون یا در راه مدرسه وقتی که دارم از روی جدول راه می‌روم.

2- هنوز بچه‌ام و دلم نمی‌خواد که بزرگ‌ شم. با خودم بازی می‌کنم. و در جایی که لازم نیست الکی گریه می کنم. مثلا وقتی که دوستم با مشت می‌زند توی دماغ‌م به جای این که بروم و جوابش را بدهم می‌زنم زیر گریه. کلا از آدم‌های احساساتی‌ هم احساساتی‌ترم.

3- زورگو‌ام و خیلی خیلی بچه‌ها را دوست دارم و هیچ وقت به کوچک‌ترهام زور نمی‌‌گم و دلم نمی‌خواد خار به چشم هیچ بچه‌ای بره.

4- بی اعتماد به نفس‌م.

5- زیادی به مرگ فکر می‌کنم.

6- دارم صغری، کبری می‌چینیم که من دیوانه‌ام.

در کل با یک دیوونه طرفید.

بسی خرسندم از دیدارتان!