سِلو (الان دلم یاد پرچکوه کرد. یاد سامین کوچولویی افتادم که برای هر کی سلام نمی‌کرد، ولی وقتی به من می‌رسید از رو کول مامانش چند‌باری می‌گفت سِلو.( مخفف سلام به زبان کولوچویی!!))

خوبین؟ خوشین؟ سلامتین؟ منم بد نیستم! شاید الان بگین عجب آدم دیوونه‌ایه به روی خودش نمی‌آره چه گندی بالا آورده!! ببشخید دیگه اشتباه کردم حواسم نبود 10-20تا، شایدم بیشتر غلط نوشتم. دفعه‌ی آخرمه دیگه تکرار نمی‌شه!! من توی املا هم همین‌طوریم، حواسم نیست غلط می‌نویسم اما اگه یه بار دیگه کلمه رو بگی درست می‌نویسم. البته در اینجا یک اشکال دیگه‌ای هم وجود داره اونم اینکه کلید‌های صفحه کلید سفته منم نمی‌تونم به هر دو جا(مانیتور و صفحه کلید) یک‌دفعه نگاه کنم که! می‌تونم؟! بعدشم من تو خونه توسط پسرخاله و داداشی یه عالمه توبیخ شدم ازتون تشکر می‌کنم که شماها چیزی نگفتید. منمون(ممنون به زبان کولوچویی!!). اصلا شیرینیِ زندگی به اینه که سوتی بدی یا سر کلاس تپق بزنی بعد خودت بهش به خندی تا درس عبرتی باشه که دیگه از این سوتی‌ها ندی. درست نمی‌گم؟!!

بعضی‌ها هستندکه مثل من یه کاری رو می‌کنن و بعد هم خودشون متوجه نمی‌شن!

الون(الان به زبون کولوچویی!!) یاد یه خاطره افتادم که اگه دلتون می‌خواد بخونینش در ادامه مطلب پیداش می‌کنین!! اگه هم دلتون نمی‌خواد که بخونینش یه خبر بدم: الون من به یه فرکی(یه فکری به زبون کولوچویی!!) به سرم زد، اونم این بود که یه لغت‌نامه زبان کولوچویی(کوچولویی به زبون کولوچویی!!) درست کنم که این‌قدر پرانتز باز نکنم!

خدادظ(خداحافظ به زبان کولوچویی!!)

سلام.

 ولادت امام حسین، روز پاسدار و ولادت حضرت ابولفضل، روز جانباز و ولادت امام سجاد، سجده کننده بر خدای عالمیان مبارک باد.

ماه شعبان هم داره می‌گذره یادش بخیر چند سال پیش همین موقع ها داشتیم توی مسجد پرچکوه تدارک جشن نیمه شعان رو می‌دادیم.

مهدی قبلا بهم گفته بود اگه نمی‌خوای توی دفتر سیمیِ 200 برگ خاکستری رنگی که برات خریدم زیاد بنویسی اشکال نداره، زیاد ننویس ولی حداقل روزی یه‌خط بنویس. پس من خبر می‌دهم:

من از امروز می‌خواهم شروع به نوشتن جمله های یه خطی کنم.

بگذریم من دیروز با مهدی و دوستش رفتیم اولین کارگردانی آقای عطاران رو دیدیم، فیلم خوابم میاد، فیلم خیلی خوبی بود به نظر من زیاد طنز نبود و یه موضوعی توش نهفته بود. که خودتون ببینید بهتره!

 

«آن‌زمان که همگان تنهای‌مان می‌گذارند، تنها حضور تو تنهایی را طراوت می‌بخشد؛ تنهای‌مان مگذار.» (سیدمهدی شجاعی)

.

.

.

خیلی خوش‌حال‌م که اصرارها و اشک‌های تمساحی من به ثمر نشست و بالاخره مهدی راضی شد که برای من وبلاگ بسازد تا من توی‌ش دوکلمه بنویسم. (البته گاهی هم الکی ادای گریه کردن در می‌آوردم و اصلاً یک‌قطره اشک هم نمی‌ریختم. الان مهدی می‌گه دفعه‌ی بعد کلِّ چشمت اشک بشه و بریزه بیرون من محلِّ سگ هم بهت نمی‌ذارم!)

مهدی خیلی‌وقت پیش‌ها برایم یک دفتر 200برگِ سیمی خرید و گفت که توش هرچی دلم می‌خواد بنویسم. ولی من تا حالا خیلی کم توش نوشتم. چون مهدی همش فضولی می‌کرد و نوشته‌های منو می‌خوند. خب به قولِ خودش شاید آدم اون‌تو سرِ ‌بریده قایم کرده باشه. نمی‌شه که. خودش از یک کیلومتری نمی‌ذاره به دفتراش نزدیک بشم. (حالا اتاق‌مون همش 12متر بیش‌تر نیست!) تو اینترنت هم که میاد، همیشه با دستش صورتِ منو برمی‌گردونه که نبینم چه خبره. منم الان از وبلاگش فقط اسمشُ بلدم که نمی‌دونم یعنی چه. مهدی می‌گه وبلاگش تو رده‌ی سنی من نیست! بذار، اگه من گذاشتم وبلاگمو بخونه. هرچند اون زور می‌گه. و همین الان می‌گه که اگه عینکمو نزنم، وبلاگمُ پاک می‌کنه. آخه من دوست ندارم عینک بزنم. بگذریم!

به هر حال اینجا مال منه. و از امروز به بعد اگه مهدی اجازه بده که من برم اینترنت می‌خوام اینجا مطلب بنویسم. البته معلوم نیست برای کی. برای چی. کیه؟ کیه؟ من کی‌م؟ تو کی هستی؟ اونا کی‌ان؟ اینجا کجاست؟ کیـــــــــــــــــــــــــــه؟