الف

 سلام

  حال من افتضاحه. حدود دو سال و پنج ماه گذشته. از روزهایی که من در ناامیدی غرق شدم و سنگین‌ترین درد زنده‌گی رو تجربه کردم. حالا دوباره همه چیز در همون حدود در حال آسیب دیدن و نابودیه. حال روحی‌م بدترین حالت خودشه. اضطراب در بیش‌ترین. در بده‌کارترین و نیازمندترین دوران زنده‌گی‌م دارم نابود می‌شم. داروهایی که برای یه دوره‌ی دو ماهه بود رو نزدیک به پنج شیش ماه نخوردم و خوردم‌. حالا دو هفته از آخرین روزی که دارو خوردم هم می‌گذره. توی سه چهار هفته‌ی گذشته آماج اتفاقای بد توی زنده‌گی‌م بودم‌. به شدت پشت هم مورد ضربه‌های روحی قرار گرفتم و حالا... حالا؟

  نارضایتی‌م از حس تنهاییه. از این که دو سال و پنج ماه پیش آدم‌هایی رو برای حرف زدن داشتم. آدم‌هایی با افکار مختلف. ولی داشتم. هم سرکوفت شنیدم و هم حمایت دیدم. حالا نهایت ارتباط با آدم‌ها کمک خواستنه. اون هم فقط درخواست پول یا مشورت درمورد کار. احساس بی‌خانواده‌گی هم می‌کنم. ارتباط‌م با برادرم هیچ‌وقت خانواده‌گی نبود، حس‌م دوستیه. اون هم به عجیب‌ترین شکل خودش. پدر و مادرم هم... :) از من دل‌خورند. شاید حق هم دارند. ولی تنها مقصر این ماجرا من نیستم‌. آخرین باری که با پدرم صحبت کردم قریب به سه‌هفته‌ی پیش در باغ گردو بود. ناچار به صحبت با من شد، چون برادرم توان جواب دادن تماس‌ش رو نداشت. بعد از دو - سه ماه، حتا جویای حال و اوضاع‌م نبود‌. باشه، مقصر اصلی هم من! فعلن احساس بی‌خانواده بودن می‌کنم. بگذارید احساس کنم، هرچند به غلط!

  در ارتباطات اجتماعی ریدم. برای همین تمام اون‌چه که برام مونده رو دو دستی چنگ زدم، که از دست نره. مگه این چند ماه آخری که با توجه به وضعیت کار و روح و روان و دارو و پول و همه‌چیز، -شاید فقط خودم!- به خودم حق می‌دم. به آدم‌هایی که سال تا سال یک‌بار خبرم رو نمی‌گرفتن یا حدودی می‌گرفتن اکثرن پیام می‌دادم و جویای حال‌شون بودم. ولی خب گفتم که در ارتباطات اجتماعی ریدم. آدم‌های زیادی مستقیم و غیرمستقیم رهام کردن. یا طوری برخورد می‌کنن که می‌فهمم دیگه دوست ندارن ارتباطی داشته باشن. به داشتن‌شون نیاز دارم ولی سزای بی‌شعوری همینه لابد. کسی من رو دووم نمی‌آره.

  تنها کسانی که نمی‌تونم به دوست داشتن‌شون شک کنم وینسنت و فرودو هستن. که وقتی غیبت چند روزه دارم حال‌شون بد می‌شه و بقیه فکر می‌کنن که مریض شدن. برای خودم عجیبه. با وینسنت در دوره‌ای حتا رفتار خوبی هم نداشتم. فرودو هم اون‌قدر اجتماعیه که تا وقتی هستم توجه ویژه‌ای از سمت‌ش حس نمی‌کنم. با این حال، همیشه و صادقانه دوست‌م دارن. کاش فرودو شب اول آشنایی‌مون رو هنوز یادش باشه. بغض کردم و دارم خفه می‌شم.

  طی این یک ماه مثل همون دو سال پیش در حال زار زدن‌م. حال‌م اصلن به جا نیست. جلسات تراپی رو بیش از یک‌ساله که دارم بدون پول می‌رم، قراره بعدن پرداخت کنم. همون هم یکی دو هفته درمیون می‌رم اکثرن. با این حال امنیت و آرامش دیگه هیچ‌جا نیست. باید تلاش خودم رو به تراپیست‌م هم اثبات کنم. او هم تأکید می‌کنه که این شیوه کارآمد نیست و اگه دارودرمانی و نظم جلسات رو رعایت نکنم، دیگه نمی‌پذیردم. شماره‌ی پارتنرم رو می‌خواد و بعد می‌پرسه خودت می‌تونی کمک بگیری؟ من می‌گم دارم تلاش‌م رو می‌کنم همون‌طور که تا الآن کردم‌. می‌گه می‌دونم که کردی. می‌گه اگه با هیچ‌کسی راحت نیستی زنگ بزن اورژانس اجتماعی. این‌طور که معلومه وضعیتی نیست که بتونی تنهایی ازش دربیای. ماحصل این می‌شه که من از دو نفر دیگه قرض می‌خوام‌. برای غذای گربه‌ها. و گرفتن وقت روان‌پزشک و دارو. عرض کردم خدمت‌تون که احساس می‌کنم خانواده‌ای ندارم. برای همین طبیعتن درجه‌ی اول رو کلن ندید گرفتم‌. اما در اوج بی‌کسی به دایی‌م درخواست دادم که او هم به حقوق‌ش حواله‌م داد. خوش‌بختانه برای بچه‌ها غذا خریدم. چیزهایی هم در باب خونه و هم‌خونه می‌خواستم بگم اما جمله‌ی پایانی خوبیه، خوش‌بختانه برای بچه‌ها غذا خریدم.

الف

 سلام.

ساعت پنج صبحه و من می‌خوام برم حموم اما گفتم بد نیست که قبل‌ش ذهن‌م رو خالی کنم از یه سری چیزا. نمی‌دونم چیا ولی گفتم که بنویسم بد نباشه و از اون‌جایی که حس به‌تری دارم وقتی نوشته‌هام خونده می‌شن منتشرش می‌کنم و الآن هم این رو نوشتم که تکلیف با خودم مشخص باشه و پاک‌ش نکنم.

به روال روزهایی که مهدی نیست غذا سفارش دادم و هله‌هوله خوردم. گربه ابلقه درمورد وقتایی که به خودم نمی‌رسم و برای خودم آشپزی نمی‌کنم می‌گه چون برای خودت اهمیتی رو که برای دیگران قائلی، قائل نیستی و شایدم درست می‌گه. نمی‌دونم.

تا دوازده یک خواب بودم. هنوز نتونستم خواب‌م رو کنترل کنم و به همون پنج صبحی که ناخودآگاه بیدار می‌شم برسونم‌ش. این‌م توصیه ابلقه‌ست که از اون موقع بیدار بمونم. درواقع گفت تا وقتی که خورشید طلوع کنه بیدار بمونم و بذارم بدن‌م نور دریافت کنه. عصرها هم نخوابم. هنوز که هنوزه نتونستم به توصیه‌ش گوش بدم البته. از اون موقع با یه دوستی که تنهاست گپ زدم و بعدش رفتم بستنی خریدم و شروع کردم به بوجک دیدن. این وسط‌ها یکی دوبار با وینسنت دعوا کردم که نباید می‌کردم چون مقصر نبود و خودم انگولک‌ش کردم. حس خوبی از بروز دادم خودم در این مورد ندارم. حس می‌کنم بقیه فکر می‌کنن که حیوان آزارم و شایدم هستم. چه می‌دونم. ولی خب دارم سعی می‌کنم که درست‌ش کنم این قضیه رو. کی بی‌عیبه اصلن؟

یک جایی از دیدن بوجک داشتم با خودم فکر می‌کردم که داره حال‌م رو بدتر می‌کنه. که قضاوت زودی بود چون جلوترش دوباره به این واقعیت برخوردم که بوجک دیدن تراپیه. و واقعن هم هست اگه به یه قسمت دیدن باشه آره ممکنه افسرده بشی ولی در طول فصل‌ها این‌طور نیست. دید کلی خوبی داره و باید گفت‌ش که روندش حتا اگه بگیم رو به رشد نیست، که نمی‌شه چنین چیزی گفت، حداقل رو به افول نیست.

وسط بوجک دیدن رفتم و سیگار کشیدم و طی اون با یکی از کانال‌نویسا که کانال پرمخاطبی‌ هم داره پیام ناشناس‌بازی کردم. چه اصطلاح مندرآوردی مزخرفی در اصل گپ زدم تا جای ممکن:) و دوباره بوجک دیدم تا سیگار آخر که تصمیم گرفتم فردا با کار کردن بیش‌تر پر کنم.

این وسط نمی‌دونم ساعت چند از یه قسمت بوجک اسکرین‌شات گرفتم و گذاشتم کانال و با خودم فکر می‌کنم که به عنوان آخرین پیامی که از من توی کانال گذاشته شده تا ابد می‌تونه مناسب باشه. "راز خوش‌حال بودن اینه، فقط وانمود کن که خوش‌حالی و بالأخره یادت می‌ره که داری وانمود می‌کنی" به قدر کافی مفید هست به نظرم. و واقع‌گرایانه.

اگه زنده بمونم و نخوابم احتمالن روز شلوغی داشته باشم اگه بتونم از پس‌ش بربیام و خب دوست دارم که چنین روزی داشته باشم پس وانمود می‌کنم. با حموم شروع می‌شه و توی حموم تصمیم می‌گیرم که کار بعدی چی باشه.

واقعن این روزا از خودم راضی‌م. نه که هرروز خوبی باشه. نه اتفاقن هفته‌ای که گذشت مملو از استرس بود برام با این که کل‌ش توی خونه بودم و کار مهمی هم نمی‌کردم ولی استرس و اضطراب چیزها منو رها نمی‌کرد در واقع الآن به‌ترم از اون موقع و می‌تونم از بیرون ببینم که با همه‌ی این‌ها من نسبت به ماه‌های گذشته رفتار به‌تری دارم. می‌دونم خود گویی و خود خندی شد ولی خب وقتی کسی رو توی زنده‌گی‌ت نداری که بخواد و حمایت‌ت بکنه باید خودت یاد بگیری که از خودت تعریف کنی به خودت برچسب ستاره بدی و خوش‌حال باشی برای این که از قبل به‌تر شدی چون اگه این‌طور برخورد نکنی قطعن می‌شی یه آدم افسرده‌ی بدبخت. چیزی که به معنای واقعی درک‌ش کردم و دیگه دوست ندارم که به اون دوران برگردم. دورانی که ناخودآگاه خودت هم دوست داری که بدبخت باشی.

یه نکته‌ای هست که توجه‌م الآن به‌ش جلب شد. من این موقعیت زیاد توی مکالمات‌م پیش اومده که بگم می‌فهمم‌ت یا برعکس‌ش بگم نمی‌فهمم‌ت. این که می‌دونم چه دردی داری می‌کشی یا نمی‌دونم ولی برات غم‌گین و می‌دونم که بار سنگینی داری. این که در گفتن این جملات سعی می‌کنم همیشه صادق باشم که حرفی ندارم امّا داشتم فکر می‌کردم که کودوم‌ش برام راحت‌تره. و فکر می‌کنم که وقتی می‌تونم بگم می‌فهمم‌ت و من‌م قبلن این درد رو کشیدم برام راحت‌تره. شاید چون این حس رو به طرف مقابل‌م می‌دم که من تونستم اون دوران رو بگذرونم پس احتمالن تو هم می‌تونی. نمی‌دونم کمی برام گنگه.

من دوستان زیادی دارم. شاید این جمله برای من غریب باشه ولی حالا که فکر می‌کنم این‌طور همه‌شون در یک سطح نیستند و این‌طور نیست که به همه‌شون نزدیک باشم ولی شاید یک تماس و مکالمه‌ی چند ساعته در ماه بعضیا داشته باشم. یا یک روز تمام‌م رو صرف یکی کنم و چند ماه بعدی رو ازش خبر نداشته باشم. از این قبیل دوستان زیاد دارم. دوست نزدیک نه. امّا همین دوستان‌م هرکودوم با مشکلات خودشون درگیرن و من خیلی دوست دارم که بتونم کمکی باشم. با شنیدن یا بودن یا کاری کردن. البته گاهی کسی هست که دوست‌م هم نیست اما شرایط‌ش دشوارش حس هم‌دلی من رو برمی‌انگیزه با خوندن نوشته‌هاش واقعن غم‌گین می‌شم ولی حتا در حدی ارتباط نداریم که بتونم همین رو رودرو، تله‌فنی یا حتا در صفحه‌ی چت به‌‌ش بگم. این من رو آزار می‌ده این روحیه‌ای که دوست دارم دوست همه باشم. شاید بد نباشه که با گربه ابلقه مطرح‌ش کنم و ببینم که چه سؤالی می‌پرسه. درمورد تراپی همیشه این جذاب‌ترین و مهم‌ترین بخشه، سؤال‌هایی که پرسیده می‌شه.

من خیلی وقته که دیگه وب‌لاگ نمی‌خونم. غریب به دو سال باید شده باشه. چند بار آخر تلاش‌های ناموفقی داشتم ولی حالا به کانال‌هایی که دارم بسنده کردم. واقعن دوست می‌داشتم که زمان و تاب خوندن همه‌ی وب‌لاگ‌ها رو داشتم. چون دقیقن همون حس دوستی رو در من برمی‌انگیزه خوندن آدم‌ها و فکرهاشون درمورد زنده‌گی و داستان‌هاشون خارق‌العاده‌ست. چرا این کار رو رها کردم به خاطر آرشیو بزرگی که از وب‌لاگ‌ها به دست‌م رسید و هم هیچ‌وقت آدم ترجیح دهنده‌ای نبودم. و چون نمی‌تونستم به همه‌شون برسم پس رهاش کردم.

این بخش رو یادم رفت که بگم تو دوتا اپیزود آخر وقتی که وینسنت اومد با پای من بازی کردن رفتم و باهاش بازی کردم. شاید بیش‌تر چهار پنج دفعه رفتم و ده دقیقه براش وقت گذاشتم. این مثل همون تبلیغ تله‌وزیونی‌ست که پدره یه دفتر به پسرش نشون می‌ده که توش نوشته ام‌روز پسرم شونصد دفعه از من پرسید اون چیه و من هر دفعه براش توضیح دادم که گنجشکه. منت خالصه تمام و عیار ولی چرا من باید از خودم یه تصویر حیوان‌آزار نشون بدم و منت خوبی‌هامو نذارم؟!

دوست ندارم که لیست کارهامو این‌جا بذارم هرچند که من خیلی کم و درموارد خاص خودم رو سانسور می‌کنم، امّا دوست ندارم چون نمی‌خوام که کاری که انجام نشده یا هنوز کلی کار داره تا تموم بشه رو بنویسم امّا خب مثل این که تو نوشتن از کارهایی که انجام دادم بد نیستم.

خسته‌ام اما خواب‌‌م نمی‌بره، برای همین خواستم که با نوشتن مغزم رو خالی کنم شاید که فرجی شد. ام‌روز صبح با صدای آلارم بیدار شدم و بعد ترق و تروق کوبیدن در و داد زدن مهدی سر وینسنت. نمی‌دونم چرا حس می‌کنم مهدی با من مشکل داره. حس می‌کنم هرجور رفتار کنم ازم راضی نیست و با میل‌ش نیستم کلن و قبول‌م نداره. حس می‌کنم همیشه که رو مخ‌ش‌م. نمی‌دونم که حس درستیه یا نه اما چیزی که من دریافت می‌کنم این شکلیه. آخرش رابطه‌ی ما دوتا خوب نشد. امیدوارم یه روزی این رو بخونی و بدونی که من هم دوست داشتم که رابطه‌ی به‌تری داشته باشیم اما هرجور که فکر می‌کنم انگار بدون من و کلن وجود من راحت‌تری. به هر حال پا شدم و منتظر زنگ صادق موندم و بعد زدم بیرون. پنج دقیقه پیاده نرفته بودم که پام به جدول گیر کرد و با زانو رفتم تو زمین. شلوارم پاره شد و بعدن دیدم که زانوم هم. تا حالا فکر نمی‌کردم که این نوشته رو بذارم توی کانال ولی خب حالا فکر می‌کنم که بد نباشه. محض خالی نبودن عریضه. اون وقتی که خوردم زمین به چند ماه قبل فکر کردم که بعد سال‌ها رفته بودم دوستی رو ببینم و خوردم زمین و پیرهن قشنگ‌م پاره شد. با خودم گفتم بار سوم‌ش کی می‌تونه باشه و بعد به این فکر کردم که آیا باید به چشم زخم باور داشته باشم یا چرت و پرته و این که انرژی منفی درنظرش بگیرم و اینا. رفتم کروسان و شیر کاکائو از مغازه گرفتم و بعد صادق رسید تا عقیق موزیک گوش دادیم و به راننده‌ها فحش. عقیق از صادق موزیک دزدی و یه چیزایی درمورد اف‌اف‌ام‌پگ یاد گرفتم و با پستای هیس‌طوری ور رفتم. ناهار خودم هم نخورم، برنج و گوجه‌ی مسعود خوردم و امیدوارم که غذا که تا شب بیرون بود خراب نشده باشه. عصر که خاموشی دادیم تو اتاق و سه نفرمون خوابیدیم. بعدش من نشستم سر نمایش رادیویی و تا ساعتای نه و نیم این با بریکای وسط‌ش کار تموم شد. بهنام بعد از جلسه‌ش رفته بود خونه و من فکر کرده بودم که برمی‌گرده برای همین مونده بودم لپ‌تاپ وای‌فای‌ش دم آخری بازی در آورد و چهل دقیقه منو معطل کرد. اسنپ هم گیر نیومد سر خیابون ماشین گرفتم تا کوچه‌ی بهنام اینا شام لازانیا بود و من برای اولین بار یادآوری نکردم که لازانیا شام جدایی بود. دفعه‌ی قبلی که من و مهدی خونه‌ی بهنام و طوبا دعوت بودیم من مست پاره بودم شام لازانیا بود و دومین لازانیای بعد جدایی‌م بود. اون شب اون‌قدر مست بودم که یهو کف خونه دراز کشیدم و داشتم می‌خوابیدم که برگشتیم خونه. ام‌شب ولی خوش‌بختانه این‌طور نبود. نشستیم قرمز شدن اگه ترجمه‌ی درستی کرده باشم از پیکسار رو دیدیم و در یک سوم پایانی من اشک‌م دم مشک‌م بود اما صدام درنیومد و خب با یک سیگار تموم‌ش کردم. بعد از تعارفات معمول خونه‌ی بهنام و طوبا با پراید تپسی یا اسنپ سوار شدیم برای برگشتن به خونه. توی راه من دیگه حواس‌م به میزان تفاوت صدای پراید با ساینا نبود داشتم به راف‌کات غروب در دیاری غریب گوش می‌کردم و پذیرفته بودم که یه سری ایرادات طبیعیه و بر این اساس خوب بود. در حدی که وقتی توی تخت بقیه‌ش رو گوش دادم فکر کردم شاید بد نباشه که جشن‌واره و چیزی هم شرکت بکنه اگه بشه. نشد هم مهم نیست. همین که اون پروژه دیگه نصفه نباشه برای من مایه‌ی مسرته. شب که چراغا رو خاموش کردم و اومدم تو اتاق وینسنت از پشت در ابراز ناراحتی و تنهایی کرد و مهدی گفت برو بخوابون‌ش. من‌م رفتم و خب باید بگم ارتباط من با وینسنت در چند ماه اخیر مثل ارتباط‌م با بقیه‌ی اعضای خانواده‌م شده بود. و این متأسفانه داره. یعنی این شکلی که تو هستی و من می‌بینم‌ت. یاد آی‌سی‌یو توی قسمت فکر کنم شیش فصل چهار یا پنج بوجک افتادم. قسمت مراسم ختم درواقع. ام‌شب با این که کلی گازم گرفت و چنگ که اگه با مهدی این کارا رو می‌کرد حتمن آه و فغان‌ش هوا می‌رفت و به فحش می‌کشیدش، اما من دیدم چه‌قدر ازش دور شدم و یادم اومد که چه‌قدر برام عزیزه و تو دورانی که هیچ‌کسی رو نداشتم اومد و نجات‌م داد. تصمیم گرفتم هرشب قبل خواب باهاش باشم یا بیش‌تر باهاش بازی کنم. هرچند که معلوم نیست پای‌بند باشم. بعد اومدم و باقی نمایش رو گوش دادم و بازم خواب‌م نبرد رفتم صورت‌م رو بعد مدت‌ها با ژل شستم و مسواک زدم. دوباره وینسنت رو خوابوندم و اومدم و باز هم خواب‌م نبرد. به این فکر کردم که باید موزیک ساخته بشه برای نمایش و پوسترش رو هم می‌خوام از محمد خواهش کنم که بزنه البته اگه قبول کنه. بعد یکم اینستا دیدم و فکر کردم شاید بد نباشه من فعالیت‌م رو پی بگیرم و به زودی طراحی رو شروع کنم. همین که دیدم صادق هم‌چنان دنبال یه لول بالاتره یا تمرین‌های هر روزه‌ی مه‌سا رو که می‌بینم اینا به‌م امید می‌ده که من‌م می‌تونم حرکت کنم و راه برم. نسبت به تراپی‌م هم که بعد یه وقفه دوباره شروع‌ش کردم حس خوبی دارم. نکته‌های ظریفی توش دیده می‌شه. آها مهدی قبل خواب گفت پول کنار بذارم برای وینسنت باکس بگیریم و من دوست دارم یه دونه از این عروسکا که گیاه‌گربه داره توش هم بگیرم براش. دیگه اتفاقی نیوفتاده که بنویسم‌ش. تشنه‌م. فردا هم روزیه که شاید نوشتم‌ش. این نوشته هم خیلی بلند شد پس می‌ذارم‌ش تو کمد.

الف

 سلام

از دو شروع می‌کنم، چون یک رو دوست نداشتم و پاک‌ش کردم.

دو. بیست‌ودو ساله‌گی غریب‌تر از چیزی بود که انتظارش رو داشته باشم. به قدری من رو شیفته‌ی خودش کرد که می‌تونم خوش‌حال باشم از بودن‌م و زنده‌گی کردن‌م. هرچند که سالِ به شدّت سختی بود و شاید بشه گفت رنجی که کشیدم بیش از رنجِ سالیانِ پیش‌م بوده، امّا به قولِ فرهاد یروانِ عزیزِ عزیزم: می‌ارزید!

هنوز که هنوزه، بعد از این همه سال نتونستم ک... فراموش‌م شد. گوشیِ خودش رو خفه کرده و ادامه می‌دم به چیزی که یادم نیست کجا رهاش کردم.

جالبیِ قضیه این‌جاست که بعد از حدودِ ده سال، برگشتم به خونه‌ای که کمد توشه. همون کمدی که چند سال تنها مأمن و پناه‌گاه من بود. همون کمدی که اسم‌ش سردرِ وب‌لاگ‌مه. همین یکی دو روزِ پیش، مهدی درِ کمدِ اتاق رو باز کرد و من لب‌خند افسوس‌باری زدم... مهدی پرسید چیه و من چیزی برای گفتن نداشتم. حس‌م رو حالا هم نمی‌تونم تشریح کنم. غم و شادی و افسوسی توأمان.

هم‌چنان می‌تونم به اندازه‌ی گذشته برای اون تازه نوجوونِ در اون کمد غصه بخورم. و چه فایده؟! کاش حالا که تویِ این خونه تنهام، می‌تونستم به یک عصری که او تنها در این خونه بود سفر کنم و فقط قدری بغل‌ش کنم و برای سرنوشتِ تلخِ گذشته و آینده‌ی سخت‌ش اشک بریزم. وحید کوچولویِ تنها. تو چه از آینده‌ات می‌دونی؟ قطعن با دیدن آینده‌ات... که من باشم می‌ترسی... این‌طور نیست؟ چه‌قدر دل‌م برایِ تو و غصه‌هایِ عظیم‌ت تنگ شده. تا جایی که تونستم و در توان‌م بوده انتقام‌ت رو می‌گیرم... از این دنیا و زنده‌گی و همه‌ی آدم‌هایی که آزارت دادن و بعدتر می‌دن. تو شایسته‌ی این انتقامی. می‌رم سیگار بکشم که این بغض لعنتی فروکش کنه.

همین نفسِ قدرت داشتن و انتقام گرفتن خیلی در من تازه‌ست. شاید حتا بتونم بگم از سفر اخیرم به دامغان شروع شد. به قولِ گربه ابلقه -تراپیست‌م- از قیام دامغان. و واقعن این سفر سخت و کشنده به دامغان، قیام بود. علیهِ تمام دردها و رنج‌هایی که این شهر و افراد حاضر در این شهر به من و شاید هم‌دوره‌ای‌ها‌م وارد کردند. حق‌ش همین‌طور ادا می‌شه این همه درد و رنج. و من از این سفر مرگ‌بار راضی‌م. از همین که نیم ساعت عصبی بالای پشت‌بوم خواب‌گاه نشسته بودم که کسی خودش رو پایین نندازه. که قطعن نمی‌مرد. از همین که تصمیم گرفتم دانش‌گاه رو رها کنم. که هرچیزی شده بود برای من و خیلی‌ها چون من، الّا دانش‌گاه! از همین که از برای اخراج اون الاغی که قدرِ الاغ هم شعور نداشت اقدام کردم. از همه‌ی این‌ها راضی‌م. هرچند جای سوخته‌گی‌ش تا نمی‌دونم کی، رویِ دست‌م باقی بمونه. جای درد و رنج و حمله‌هایِ عصبی‌ش تویِ حافظه و روان‌م. دستاوردهای بزرگی بودند. من نیاز داشتم به قدری شنیده شدن و تشویق شدن. من نیاز داشتم به انجام دادن همه‌ی این کارها.

حقیقتن انتظار چنین بیست‌ودو ساله‌گی رو از خودم نداشتم. چنین رشد و پیش‌رفت‌هایی. چنین تجربه‌هایی. چنین زنده شدن و جوانه زدن‌هایی. انتظارش رو نداشتم. و حقا که زنده‌گی همیشه آدم رو شگفت‌زده می‌کنه.

در بیست‌ودو ساله‌گی من به معنایِ واقعی دست و پا زدن رو یاد گرفتم. و باز یادآور می‌شم موزیک ویدئویِ "کودکانه" از بمرانی و دست و پا زدن بهزاد در آب رو. و من شنا بلد نیستم. دست و پا می‌زنم.

چیز دیگری که حس می‌کنم این سن قصد داره که یادم بده، رها کردنه. من دانش‌گاه رو رها کردم. امّا ماهی رو نه. هرچند که از سمت او رها شدم... و او لیز بود... که:

اِقال رو به بالا بود

و هفت‌ت رو به بالا بود

و راه‌ت ز من کج بود

عشق تو در قلب‌م/ قبرم پاییز بود

لیز بود

پا لیز بود

پاییز بود

لیز بود

نمی‌دونم کی رها کردن رو یاد می‌گیرم. نمی‌دونم چاره‌ی این دوران چیه. من جنگیدم و کم هم نجنگیدم... امّا چه انتظاری می‌شه از چه کسی داشت؟! شاید باید رها کنی بره رئیس! کسی چه می‌دونه. هیچ‌کسی نمی‌دونه.

مهم‌ترین باوری که محکم‌تر از قبل در ذهن‌م استوار شده، دریا بودنِ زنده‌گیه. دریایی که آرامش‌ش، حدِ فاصلِ دو موجِ سنگینه، و قطعن بعدی سنگین‌تره... و باید دست پا بزنی و فریاد که: آهای حرومزاده‌ها... من هنوز زنده‌م!

پی‌وستِ موسیقی در کمد اضافه:

@KOMODEZAFEدر تلگرام.

الف

 سلام

نمی‌دونم که چند نوشته دارم که با خسته‌ام شروع شده. چند نوشته دارم که خسته‌ام در اون‌ها وجود داره. در چندتای اون‌ها خسته‌ام تکرار شده. تراکم خسته‌امِ نوشته‌هام رو نمی‌دونم، اما به نسبت کلمات دیگه، فکر نمی‌کنم که کم باشه. البته اگر پرتراکم‌ترین‌شون نباشه.

چرا این‌قدر زود خسته می‌شم، چرا این‌قدر زود وا می‌دم. نمی‌دونم. شاید زود نیست. شاید نباید درد و بلایی رو که داره سرم می‌آد دستِ کم بگیرم. قصد قیاس هم خیلی وقته که ندارم، امّا احتمالن برای من به اندازه‌ای زیاد هست که خسته می‌شم. شاید من آدمِ کم‌توانی‌ام! نمی‌دونم. امّا به هرحال... .

من یکی از موزیک ویدئوهایی که خیلی دوست‌ش دارم، موزیک ویدئویِ خوش‌حال و شاد و خندانمِ بمرانیه. بخش عمده‌ی این علاقه هم برمی‌گرده به تیکه‌ای جمله‌ی دست و پا زدن تکرار می‌شه. خصوصن جایی که بهزاد غوطه‌ور و دست و پا زنان در آب تکرار می‌کند که دست و پا می‌زنم. این روزها دست و پا می‌زنم. حالا می‌تونم بفهمم که قبلن هم کم دست و پا نزدم. قبلن تلاش‌های خودم رو ندیده می‌گرفتم، امّا حالا می‌تونم که ببینم‌شون. می‌تونم ببینم که دست و پا می‌زدم. این‌جا برخلاف براهنی که می‌گه اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینم‌مَم، اگر که من دست و پا زدن خودم رو نبینم، قطعن کم‌تر به چشم دیگران می‌آد. چه بسا همین حالا که بیش‌تر هم دست و پا می‌زنم، کسی نمی‌بینه. چرا باید ببینه؟ اگر تو مرا نبینی، من هم نمی‌بینم‌مَم؟ اینه میما؟

البته که تا حدِ زیادی اینه. من حتا اگر تو مرا ببینی هم، نمی‌بینم‌مَم. چرا؟ از هرطرفی که می‌تونم به خودم ضربه می‌زنم، نه خودم می‌بینم که بقیه ببینن، نه تا بقیه ببینن، خودم می‌بینم، نه چیزی که بقیه می‌بینن رو خیلی در خودم می‌بینم. این رو شاید یک بازی و تکرار با کلمات ببینید، ولی در اصل چندتا از مشکلات اساسی من درشون پیداست.

خودم رو به اندازه‌ی کافی مشاهده نمی‌کنم در خوبی‌ها و تلاش‌هام.

وقتی برای خودم ارزشی قائل نیستم، بقیه هم بالطبع ارزش کم‌تری برام قائلند.

نظر دیگران درمورد خودم، برام اهمیّت بالایی داره.

نظرات مثبت دیگران درمورد خودم رو ندیده می‌گیرم.

قراره شلخته‌تر از اونی بنویسم که بشه فهمید. دنبال خونده شدن نیستم، هرچند که طبق گفته‌های بالا، ناخودآگاه برام مهمه. ولی بیش‌تر دنبال فهمیدن خودمم. دنبال این که کشف کنم من کی‌م و دارم چه بلایی سر زنده‌گی خودم میارم.

داشتم به اون جمله‌ی کیارستمی فکر می‌کردم که می‌گه دلیلی برای زنده‌گی ندارم، امّا دلیلی برای مرگ هم ندارم. به این فکر کردم که من هم دلیلی برای هیچ‌کودوم‌شون ندارم ولی مایل به مرگم. چرا؟ هوم این بود که گفتم خسته شدم. این بود که گفتم خارج از توان منه.

من توی اکثر زنده‌گی‌م دنبال یه نفر گشتم که بیاد و هندل‌م کنه. از یه جا به بعد تلاش‌م هی کم‌تر و کم‌تر از قبل شد، چون منتظر کمک و هل بودم. و بعد رابطه‌ی اوّل‌م شکل گرفت. رابطه‌ای که کاملن خودم رو وابسته به پارتنرم کردم. زالو شده بودم و می‌مکیدم‌ش. یه جایی هم که سیر شدم انداختم‌ش دور. جالب‌تر، دوباره که گشنه‌م شد، رفتم سراغ‌ش. امّا خوش‌بختانه اون به زالوصفت بودن من پی برد و اجازه‌ی شروعِ تکرار دوباره‌ی رابطه رو نداد.

سخت گذشت. گرسنه و نیازمند موندم و از جایی که تازه یه منبع خوب رو که به اندازه‌ی کافی آب و دون می‌داد به‌م رو از دست داده بودم، ناراحت بودم و انتظار داشتم که دوباره به دست‌ش بیارم. دوباره همون رو می‌خواستم. دوباره همون مادری که جای مادرم رو گرفته بود می‌خواستم. سخت بود.

طول کشید تا به زالو بودن خودم پی ببرم. اشتباه‌م رو دیدم، امّا نفهمیدم باید چه کار کنم. هنوز فکر می‌کردم که کمک نیاز دارم. هنوز فکر می‌کردم که هل و انگیزه نیاز دارم. نداشتم. زمان گذشت، و بی‌اتّفاق هم نبود، ولی گذشت.

من دست و پا می‌زدم، دست و پا می‌زدم و پیش نمی‌رفتم. همان‌طوری که همیشه توی استخر و دریا شنا می‌کنم، دست و پای بی‌حاصل.

روزی هم زیبا‌ترین و به‌ترین دختری که دوست‌ش داشتم و دارم را دیدم. این‌قدر که برای داشتن‌ش، هم‌راه‌ش بودن و زیستن هیچ صبری نداشتم. هیچ صبری. امّا طرفی ترسیده بودم، از خودم، از زالو بودن‌م. این توی ذهن‌م بود و نمی‌خواستم که دوباره تکرارش کنم. بارها از همین ترس خواستم که رابطه‌م رو تموم کنم. امّا اطمینان‌هایی که از اطراف می‌گرفتم، آروم‌م می‌کرد. و من باز زالو شدم. فراموش کردم و به خیال این که نیستم، باز زالو شدم و مکیدم، این‌بار من دور انداخته شدم. زمانی که شاید دوباره حواس‌م به زالو بودن‌م جمع شده بود. امّا دیرتر از اونی که چیزی درست بشه. و یادگار برای ماه، زخم گذاشتم، زخمی که از هرچه تعهد فراری‌ش می‌دهد. چه سود؟

این کنده شدن امّا، من رو هم به این سمت کشید که حرکت کنم، که به جای زالو بودن راه بیوفتم، شاید که پا دربیارم و هزارپا بشم. راه افتادم، حرکت کردم و سریع و سریع شدم،‌ امّا حالا دوباره فشارها روی‌م سنگینی می‌کنه. آیا من به کسی نیاز دارم که کارهام رو انجام بده؟ نه. امّا به کسی نیاز دارم که اندکی تسلی و انگیزه برام باشه چی؟ نیاز دارم؟ نمی‌دونم.

حتا از فکر کردن به همه‌ی این‌ها هم خسته‌م. از این که هی با خودم تکرار کنم و تکرار کنم و تکرار کنم و هیچ‌چیز در این میون تغییری نکنه. هی بیش‌تر از قبل به این آگاه بشم که دست‌م در خیلی از چیزها کوتاهه و تصمیم‌شون با من نیست، برام خیلی سخته ولی هر روز بیش‌تر از دی‌روز شاهد این قضیه‌م.

نکته‌ی دیگه‌ای که داره عذاب‌م می‌ده، امیده. مسخره‌ست. یه زمانی فکر می‌کردم که امید نداشتن باید خیلی سخت و طاقت‌فرسا باشه. امّا با به هم خوردن رابطه‌م چیز غریبی رو تجربه کردم، و اون امید به درست شدن بود. درست شدنی که من تلاش خودم رو کرده بودم و دیگه چیزی در توان‌م نبود یا نمی‌دونستم که در توان‌م هست. پس شاهد امیدی بود که کاری از کار پیش نمی‌برد. و من هی درد می‌کشیدم و هی خیال می‌کردم. و به این نتیجه رسیدم که امید داشتن هم می‌تونه به اندازه‌ی نداشتن‌ش دردناک باشه. حالا ناامیدم؟ امید دارم؟ نمی‌دونم. از فکر کردم به همه‌ی این‌ها خیلی خسته‌ام.

نمی‌دونم که چندتا از نوشته‌هام با نمی‌دونم شروع شده. نمی‌دونم که توی چندتا از نوشته‌هام نمی‌دونم استفاده کردم، امّا چیزی که هست اینه که تراکم نمی‌دونم در گفته‌ها و نوشته‌هام کم نیست، اگر که پرتراکم‌ترین کلمه نباشه.

الف

 سلام

  گذر روزا رو می‌بینم و همه‌چیز خیلی آروم داره می‌گذره. تمام سعی‌م رو می‌کنم که استرس و اضطرابی به خودم راه ندم. این کمی برای من سخته. من عادت به ترس و اضطراب دارم. فراموش کردن عادت‌هایی که نمی‌خوای سخته و از اون طرف از بین رفتن عادت‌هایی که کلی براشون زحمت می‌کشی ساده‌ست. انگار که میل به تباهی داره و این عجیب نیست، اما چه می‌شه کرد؟

  از طرفی نمی‌دونم وقتی برسم به روزهایی که واقعن باید تلاش کنم و زور بزنم چه واکنشی نشون می‌دم. این روزا ساده‌ست ولی بعدتر سخت می‌شه. برای همین سعی می‌کنم این روزا رو ساده نگیرم و حداقل مفیدی رو انجام بدم.

  احساس تنهایی می‌کنم واقعن. شاید مقصر این حد از تنهایی خودم‌م یا شاید باید بیش‌تر از قبل به خودم تکیه کنم و عادت به این حد از تنهایی. شاید واقعن هیچ‌وقت قرار نیست کسی باشه که هم‌راهی کنه. نمی‌دونم. شاید این خیال خامه.

  روزا می‌گذرن و من فراموش نمی‌کنم. این غم، غم عجیبیه. آدم انگار دوست داره که تو این غم بمونه. غمان لذت‌بخشیه و این غریبه. تا وقتی که مضر نباشه خوبه. پیش‌تر من رو از پا انداخته بود. حالا با این که هست ولی راه می‌رم. پیش می‌رم. شاید از این می‌ترسم که اگه پیش نرم مجبور باشم که فراموش کنم. این دردخواهی رو هیچ نمی‌فهمم.

  این روزا دل‌م می‌خواد با کسی حرف بزنم. هر نیم ساعت یک‌بار می‌رم و صفحه‌ی گفت‌وگوهای تلگرام‌م رو چک می‌کنم. به انتظار... اما کسی نیست که پیامی داده باشه.

الف

 سلام.

  حس می‌کنم که ام‌سال، غریب بود. نه غریب‌ترین ولی غریب بود و شاید همین کفایت بکنه برای یک سال. به‌ترین نبود. عجیب‌ترین نبود. بدترین نبود. حتا غریب‌ترین هم نبود. هیچ ترینی نبود ولی غریب بودن‌ش به تنهایی کفایت می‌کنه. تو این سال تجربه‌های بامزه‌ای داشتم. همه‌شون به‌ترین‌ها نبودن ولی بامزه بودن. و شاید یک‌م بیش‌تر از قبل تونستم خودم رو بشناسم.

  درمورد این شناختن شاید بتونم بیش‌تر بنویسم. از لحاظی خیلی ساده و غریب بود. نمی‌دونم شاید شبیه معما چون حل شود آسان شود بود حتا. چیزهایی که از خودم فهمیدم اصلن باعث شگفتی‌م نشدن، ولی می‌دونی بالأخره حل شدن. شاید بت دم‌دستی‌ترین جواب که همیشه هم جلوی چشم‌ت بود و اتفاقن این حرص‌ت می‌ده. این‌قدر دم‌دست بودن جواب. چون واس‌ش هزینه‌ی زیادی دادی. کلی منتظر موندی تا بفهمی که عه جواب همین بود. و تو نمی‌دونستی. یا بدتر از اون حدس می‌زدی ولی باور نداشتی و بابت همین باور هزینه‌ی زیادی دادی. درد داره. ولی باورش کردی. حالا داری فکر می‌کنی کاش می‌شد پول‌م رو پس بگیرم. زمان‌م رو. ولی... نمی‌دونی می‌شه یا نه.

  اما از یه طرفی هم نگاه می‌کنی و می‌بینی خب اوکی هزینه‌ش سنگین بود. درد داشت و سوختی، ولی اگه این‌جا هزینه نمی‌کردی، اگه الآن نمی‌فهمیدی، بعدتر باید هزینه‌ی بیش‌تری براش می‌دادی. و این‌طوری خودت رو آروم می‌کنی. نمی‌دونم اگه آروم شدنی تو کار باشه.

  نمی‌دونم. ام‌سال برام خاطره‌های نابی هم داشت. تجربه‌های خوب. ولی همه‌ش، همه‌ش با یه کلمه برام زهر شد. شاید من‌م که می‌خوام زهرش کنم. شاید این کلمه اون معنایی که فکر می‌کنم رو نداشته باشه اصلن. یعنی اون معنا رو بده ولی واقعن اون‌قدری که فکر می‌کنم بد نباشه، یا می‌دونی؟ همه‌چیز باهاش نره زیر سؤال. شاید این من‌م که می‌خوام با یه نمی‌ارزید همه‌چیز رو ببرم زیر سؤال. شاید اصلن طرف نمی‌فهمه که چی داره می‌گه یا من نمی‌فهمم که چی داره می‌گه.

  به تخم‌م هم نیست سال قرار نو بشه. نمی‌دونم من خیلی اهمیت‌ش رو درک نمی‌کنم. ولی به هر حال دارم به این فکر می‌کنم که خب من دارم عوض می‌شم. حال سال نو بشه یا نه مهم نیست. من برنامه‌ی خودم رو دارم و باهاش پیش می‌رم. هرچند الآن لش کردم و هیچ گهی نمی‌خورم و حتا شرایط گه خوردن رو هم برای خودم نذاشتم. ولی خب راضی‌م اومدم مسافرت و اگه با خودم لپ‌تاپ می‌آوردم صد درصد ته‌ش یه غری می‌زدم که الکی آوردم‌ش و کاری نکردم ولی الآن فاز پسرخاله برداشتم که عیده دیگه شاد باشیم. و بگذرم از این ماجرا برای بعدش آماده باشم.

  ولی خب کاری که می‌تونم بکنم اینه که یه سری هدف‌گذاری‌های و برنامه‌ریزی‌هایی نرم نرم بکنم برای برنامه‌هام. حواس‌م به‌شون هست و از این قضیه خوش‌حال‌م. یادم نمی‌ره که می‌خوام چه کار بکنم. هرچند می‌دونم کون سر دانش‌گاه پاره‌ست این ترم و تازه خیلی هم ترس و استرس دارم برای انتقالی گرفتن ولی من زورمو می‌زنم. هرچی شد شد. با بابا هم یه صحبتایی باید می‌کردم که کردم. راضی نبودم، عالی نبود ولی خب به‌تر از هیچی بود. نمی‌دونم شایدم کار خوبی نکردم که درخواست پول کردم ولی به هر حال دیگه. الآن که تموم شده. کی اهمیت می‌ده. ولی خب هم‌راه‌ش کار رو هم باید دوباره شروع کنم. ببینم چه می‌تونم بکنم. یه درآمد هرچند کوچیک خوبه برای شروع. تو تابستون جدی‌ترش می‌کنم.

  همین. مهم نیست که سال نو می‌شه، ولی مهمه که تغییر کنم. نمی‌دونم نیاز به یه مربی دارم. یه کسی که کنارم باشه. حس می‌کنم. یه کسی که حمایت‌م کنه و انرژی مثبت باشه. ولی نیست چنین چیزی. این‌قدر راه می‌رم تا دوباره بیوفتم زمین. دوباره ناله کنم. بعدش باز شاید بلند شم... .

الف

 سلام.

   مدت‌ها ترسیدم. ترس حباب امن زنده‌گی‌م بود. شبیه این گیاه‌های حباب‌دار شده بودم در جنگل. همه‌ش حسودی کرده‌ام و همین‌طور ترسیدم. چرا که حباب‌م اگر نباشد باد و بوران هست. غافل از این که تا حباب باشد رشدی صورت نمی‌گیرد.

  تمام عمر ترسیدم و با این ترسیدن بود که به هیچ کجا نرسیدم. هیچ دست‌آوردی نداشتم و هیچ رشدی نکردم. تمام چیزهایی که برای‌م پیش آمد فقط و فقط اتفاقی بود.

  چند ماه پیش برای اولین بار در عمرم چیزی را دست‌آورد خودم دانستم. چیزی که تمام تلاش‌م را در نگه‌داری‌ش کردم، اما تمام تلاش من برای نگه داشتن چنین گران‌بها دری نه تنها کافی نبود، بلکه کم هم بود. تنها دست‌آورد خودم را با تلخ‌ترین جمله از دست دادم. توصیفی کوتاه از تمام دوران با من بودن‌ش. نمی‌ارزید.

   تمام عمر از از دست دادن ترسیدم، از شکست خوردن ترسیدم. اما هیچ‌وقت نفهمیدم برای یاد گرفتن باید تمام شکست خورد.

الف

 سلام

چیزی در من هست که احتمالن همه‌ی میهمانی‌های دوستانه رو به خسته‌گی می‌کشونه و اون میل زیادِ من برای بازی کردن و بازی کردن و بازی کردنه.

در این مطلب از وب‌لاگ زیبا و جذّاب و خواندنیِ کمد می‌خواهیم از دلیل علاقه‌ی غیر معقول میماجیل به بازی پرده‌برداری کنیم، که اصلن به هیچ دردِ شما نمی‌خوره. پس بخونید و بگذارید که زمان بگذره.

اگه از خواننده‌های قدیمیِ میماجیل باشین باید بدونین که میما، کودکیِ بسیار جذّاب و دل‌خوش‌کنکی نداشته. بحث سر ناسپاسی و قدرنشناسی نیست، اوقات خوب بوده ولی شاید به قدری که بتونه میما رو راضی کنی و یا سیر کنه نبوده. میما هر پنج‌سال یه بار خونه‌ش جا به جا می‌شه و برای همین خیلی کم پیش اومده که دوستی عمیقی رو بتونه شکل بده و ازش لذت ببره، چه برسه به این که تو گنگ‌های بچه‌های مختلف باشه و باهاشون بازی‌های گروهی کرده باشه. اینه تا یه جمعی رو مناسب می‌بینه هی می‌گه بازی، بازی، بازی.

از طرفِ دیگه‌ای میما آدمی نیست که بتونه توی جمع حرف بزنه. میما برای مکالمات نهایت سه‌-چهار نفره ساخته شده و جمعیّت که بیش‌تر از این بشه، کنترل از دست و دهنِ میما خارج می‌شه و دیگه نمی‌تونه توی جمع باشه و باهاشون هم‌کلام بشه، حالا چه حرفی داشته باشه، چه نداشته باشه. حالا تو فکر کن تویِ این جمع دو نفرم باشه میماجیل نمی‌شناسدشون، خب خیلی طبیعیه که اوضاع خیلی برای میما به تنگ می‌آد و پناه می‌بره به چی؟ خوب گفتی! بازی. چون تویِ بازی همه‌ی آدم‌ها تو موقعیّت‌های برابر با هم‌دیگه قرار می‌گیرن و کسی سن‌ش بیش‌تر یا کم‌تر از تو نیست، همه با هم برابرن، بعضیام همیشه برابرترن:)

امّا همیشه آدم برای کاراش یه دلیل نداره که، می‌دونم، می‌خوای بگی من تا الآن دوتا دلیل گفتم، خب آدم همیشه برای کاراش دوتا دلیل هم نداره، ممکنه بیش‌ترم باشه! و اون حسِ نادون بودنِ میما نسبت به دیگرانه. این که حس می‌کنه خب من اگه بخوام با این آدم درمورد کتاب حرف بزنم، مگه چندتا کتاب خوندم؟ مگه چه‌قدر چیز ازش فهمیدم اصن؟ یا فیلم و انیمیشن و دنیای بچّه‌ها و نقاشی و عکاسی و موزیک و هرچی دیگه؟ (در این‌جا میما به صورت زیرپوستی به علایق خودش نیز اشاره‌ای می‌کند!) پس باز هم سعی می‌کنه فرار کنه از این که کم‌تر می‌دونه به بازی. آها، این‌جا هم می‌تونی مچ‌مو بگیری که مردک الدنگ، تو که وقتی جمعیّت خودیه، زیاد چونه‌ت گرم می‌شه و از هرچیز و ناچیزی می‌گی. خب این‌جا برمی‌گردیم به دلیل دوّم. هرچی تعداد آدما و ناشناس بودن‌شون زیادتر باشه، از اون‌طرف هم میزان حس نادونی آدم بیش‌تر می‌شه و این می‌شه که اون می‌شه که بیایید بازی کنیم.

به سراغ میما اگر می‌آیید با بازی، هر مدلی‌ش. فقط جرئت و حقیقت رو ازش بکشید بیرون. چرا که میما نمونه‌ی بارزِ مستی و راستیه و با بازی هم به راحتی مست می‌شه. و برای بازی با شما شلوارش هم می‌کشه پایین. از روی عطاران هم اسکی می‌ره! پس جرئت یا حقیقت و امثالهم که بازی‌های خبیثانه‌ای هستند رو از فهرست خودتون حذف کرده و به سراغ میما  بیایید، با بازی!