" این روز‌ها دیگر خودم را هم از یاد برده‌ام، بی‌رمق مانده‌ام. مانده‌ام و سر می‌دهم به خواست دیگران، به خواست خدا، به خواست زنده‌گی. افسار را شل کرده‌ام که برود این اسب چموش، هرکجا که می‌خواهد. که اصلن من راه بلد نبوده و نیستم. فقط به سمت نشانه‌ها کشانده می‌شدم شاید. نشانه‌هایی که آن‌ها هم کم رمق شده‌اند دیگر برای‌م. "
*/بازگشتِ آرزوها!/*
"این روز‌ها با خودم فکر می‌کنم که اصلن باید آرزوها را از خدا خواست؟ یا باید صبر کرد به امیدشان؟ آیا باید آرزوهایی که فقط دوست داریم‌شان و برای‌مان زیاد مهم نیستند را به خدا بگوییم و هر روز از او بخواهیم؟ یا نه بمانیم به امید این‌که شاید بیایند... ."
به نام خودِ خودِ خودِ خدا!
یه مدت ننوشتم و.... چی؟ چه بهونه‌ای دارم که بیارم؟؟؟؟؟؟
یادش بخیر.... .
نمی‌دانم که چند می‌شود معدل‌م! می‌دانم که من زحمت‌م را کشیده‌م حتی اگر بقیه فکر کنند که درس نخوانده‌م! مهم مگر خودم نیستم؟ نباید افکار دیگران رو به خودم تلقین کنم! من آرزوهایی دارم که برای رسیدن‌شون باید زحمت بسیار کشید! خب اندر این زحمت بسیار گر به فکر حرف دگران باشیم باید گفت که زحمت پوچ، زحمت هیچ!
دوست جدیدی پیدا کردم که ایشالا می‌شه رفیق فابریک‌م!
نمی‌دنم چرا دل‌م زندگی روستایی می‌خواد، البته دل‌م هزار تا چیز دیگه هم می‌خواد، البته شاید مرد عمل نباشم! البته قابل توجه است که زندگی روستایی + لپ‌تاپ یا تب‌لت اصلن به کامپیوترش راضی‌م + اینترنت سرعت بالایی که هر ماه شارژ بشه + سه‌تار اصلن به ساز دهنی هم قانع‌م + اسب طبیعی یا چوبی فرقی نمی‌کنه فقط خوب باشه البته مدل اول بهتره + یه کار که بهش علاقه داشته باشم و به درد رده سنی‌م هم بخوره!
مدرسه قصد سینما بردن بچه‌ها رو داره! قصد داره فیلم تنهای تنهای تن‌ها رو درخواست کنه و من..... . دیدم و دوست دارم ببینم ولی نمی‌رم!:))
دوچرخه‌ی عزیزم هنوز پنچره!
قدیم به بود از الان یا الان به است از قدیم؟
کاش روزی بود که همه‌ی کنار هم بودیم!
به امید آن روز... .