باز همان آب دسته‌بندی‌ها‌ی‌ش و نام‌گذاری‌های‌ش قابل قبول‌تر است. ولی برای آدمی نمی‌شود دسته‌بندی کاملن مشخصی و استانداردی داشت. سر دعوا که از یکی فحش می‌خورد و هزار جور جواب مختلف می‌دهد، نام‌ش می‌‌شود بی‌ادب، اما دوست‌ش از سرِ شوخی فحش می‌دهد و جوابی هم دریافت می‌کند، اما این‌جا می‌شود آدمِ شوخ!
  اصلن قضاوت کردن کارِ آدمی نیست، نمی‌دانم، شاید کارِ هیچ موجود نیست. کاری که ما هر روزه داریم انجام می‌دهیم. فلانی توی دسته‌ی بدهاست و آن‌ یکی توی دسته‌یِ خوب‌ها. حالا این قضاوت‌ها اصلن برای خودمان باشد که به‌درک ! می‌رویم برای این‌ و آن‌ هم بازنشر می‌کنیم. نه منظورم توی فضای مجازی نیست، توی فضای واقعی حتا."دیدی فلانی چه قدر احمقِه، می‌دونی چه‌کار کرده؟ به‌ش پیش‌نهاد رشوه دادن قبول نکرده." حالا  من که خودم این‌ها را دارم می‌گویم؛ نه این که خودم اصلن قضاوت نمی‌کنم، نه، اصلن من بدتر از همه هم هستم. اما حالا چاره چیست؟
  بیایید قضاوت‌های خوب‌مان را برای این و آن تعریف کنیم و تازه اول‌ش یک "به نظرم..." هم اضافه کنیم، چرا که خیلی‌ها فکر می‌کنند که تو نشسته‌ای و با چند نفر بزرگ و عاقل و بالغ صحبت کرده‌ای تا به این نتیجه رسیده‌ای، پس نظرت را می‌برد به‌جای نظر خودش جا می‌زند و چندتا هم می‌گذارد روی‌ش! و وای که اگر بد قضاوتی باشد... و هم‌این طور سعی کنیم قضاوت‌های بدمان را فقط بگذاریم برای خودمان، هم‌این! چاره‌ی دیگری سراغ داری؟