"
سلام...
1. "این‌جا کسی‌ست پنهان دامانِ من گرفته..." چه فازی دارید که من هیچ ننوشته‌م می‌آیید این‌جا؟
2. دنیای شما چه رنگی‌ست؟ خدای شما چه رنگ‌ست؟ دوستِ نسبتن محترمِ ما در جواب این که من همه‌چیز را شخصیسازی می‌کردم فرموندن که آخه آدمِ عاقل:"یه دنیا برا خودت ساختی، که توش محکومی به تنها بودن، که توش محکومی به افسرده بودن و بد اخلاق بودن، کسی هم حرف بهت می‌زنه، می‌گی من که نمی‌تونم، اخه نمی‌شه!" و البته بحث به جاهای باریک‌تر نیز کشیده شد، که خب به درک! اما دوست نسبتن محترمِ‌مان، نگذاشت ما از شخصیسازی دنیای‌مان بگوییم، نگذاشت از شخصیسازی خدای‌مان بگوییم!
دوستِ نسبتن محترمِ من، بدان و آگاه باش که همانا من، برای این گفتم دنیای من با دنیایِ تو فرق می‌کند، خدایِ من با خدایِ تو فرق می‌کند، زیرا که دیدِ من به جهان با دیدِ تو به جهان فرق می‌کند! من اگر دنیا را تیره و تار ببینم، شاید تو دنیا را روشن ببینی! آن وقت تو می‌گویی ماست سفیدست و من می‌گویم سیاه! من خدا را رفیق می‌بینم و تو خدا را هرچه! آن می‌شود خدایِ من و این می‌شود خدایِ تو! نه من کافرم و نه تو! این‌ست که می‌گویم این دنیایِ من‌ست! بی‌خیال‌ش!
صرفن بعدن نوشتم باید درباره‌ی دیدِ من باشد به برخی چیز‌ها!
3. خواهر‌ها و برادرانم! پدرها و مادران! و بقیه‌ی خویشاوندانِ الکی‌م! لطفن و خواهشن سرِ مراسم مرحوم‌تان، حالا هر چندم‌ش! حلوا پخش نکنید، آن هم حلوای شیرین و خوش مزه! آدمی دل‌ش می‌خواهد خب و با خودش می‌گوید تا باشد از این مراسم‌ها! عوض‌ش هم شکلات تلخ نود و هشت درصد بدهید! هم بدعتی‌ست برای خودش و هم حرف پشت‌ش‌ست که مرگ تلخ‌ست اما در یک عصر بهاری می‌چسبد!
دیگر چه می‌خواستم بگویم ها؟ آها:
4. خیلی بدست که اسم‌ت را عکاس گذاشته‌ند، این‌جا را داشته باشی، آن وقت تاریخ آخرین عکسِ ارسالی‌ت برای یک سالِ پیش باشد!!!
5. تله‌گرام هم اختراع خوبی‌ست‌ها، می‌روی شمارهی آشنایی را پیدا می‌کنی و صبح تا شب مخ‌ش را می‌خوری، محض این که تنها نباشی! ولی هم‌این‌طوری هرکسی پای حرفِ دل‌ت نمی‌نشیند که نیازمندِ یکدوست نسبتن محترم باید باشی!
6. ام‌روز، بر خلاف همیشه به‌دونِ پلیور رفتم مدرسه، تنها فرق‌ش این بود که باز هم گرم بود!
تمام!
"
