الف
سلام
گفتم بین جند‌ه‌گی کردن واسه‌ی درسام یه سری به شما گلای تو خونه بزنم و بگم اگه می‌خواید بگید من آدم بدقولی‌م، بگید:) لیکن من دوست دارم که خوش‌قول باشم. برای نمونه ببینید که چه برای تان به ارمغان آورده‌ام! یک عدد نمایش نامه‌خوانی تک‌نفره‌ی پرتپق از نوشته‌های شل دوست‌داشتنی. نظرتون هم که می‌دونید جای خودشو داره :)
الف
سلام
کلّه‌ام پر است از هرچه که دل‌ت بخواهد. تناقض‌های جور و واجور هم درش زیاد پیدا می‌شود. امّا واقعیّت این است که از صبر کردن خسته‌ام. از واگذاری خودم و حال و کارم به آینده، توسط خودم خسته‌ام. حالا هم که شروع کردم به نوشتن صفحه‌کلید برای‌م بازی درآورد و معطّل‌م کرد تا درست شدن.
خب نکن، جواب مگر غیر این است که خب نکن و من نمی‌دانم مرض چیست که نمی‌توانم نکنم. البته خب با روان‌شناس حرف زدیم و این که حاشیه‌ی امنی ساخته‌ام که از دردهای شناخته رنج ببرم تا دردهای ناشناخته. آدم از ناشناخته‌ها به جهت این که شاید دردزا باشند می‌ترسد لابد. چرخه‌ی معیوب و ناقص‌هایی که درست می‌کنم علاوه بر سرِ تنبلی‌ش، سر دیگرش از همین ترس از ناشناخته‌ست که نشأت می‌گیرد.
برای به‌بود خودم تلاش می‌کنم. باید تلاش کنم. همین که هفته‌ای یک ساعت وقت می‌گذارم تا خودم را بشناسم خوب است. همین که یک پاراگراف را با یک جمله‌ی مثبت راجع به خودم شروع می‌کنم هم خوب است. لوس و مثبت هم شده‌ام که شده‌ام. هرکی دل‌ش نمی‌خواهد جمع کند برود. ولی شما واقعن دل‌تان می‌آید که بروید؟ این هم شانس مایه. من خودم جمع کرده‌ام بروم مثل خیلی‌ها کانال بزنم که شماها می‌خواهید جمع کنید بروید؟
اوضاع می‌تواند به‌تر بشود، فقط این کارهای این سه درس باقی مانده را انجام بدهم بفرستم بروند پیِ کارشان راحت شوم برایِ خودم خوب می‌شود. البته شاید در ورای این خوشی سختی نهفته‌است ولی مگر نه این است همیشه؟ بیا سخت‌ش نکنیم و خوب فکر کنیم و این‌ها هم نه. زنده‌گی همین الا و کلنگه که به خاطرش داستان‌نویسیِ یک را بیست گرفتم.
یادم نرفته که با هم چه قول و قرارهای گذاشته بودیم. سعی می‌کنم ام‌روز که به نمایش‌نامه‌ی شل سیلورستاین دسترسی داشتم برای‌تان قول‌م را ضبط کنم. باشد که دست بدهد.
زیاده عرضی نیست. ببخشید که نیستم و نمی‌خوانم، تا بعد چه باشد.
الف
سلام
اون‌قدری وب‌لاگ خوندم که حس می‌کنم نیاز به نوشتن دارم و این نوشتن یعنی ارتباط با همه‌ی کسانی که می‌خونم‌شون. مثل این می‌مونه که در جمعی باشی و همه حرفی زده باشند و تو هم دل‌ت بخواد که حرفی بزنی. برای همین تصمیم گرفتم من هم بنویسم. قبل از تصمیم گرفتن هم دل‌م خواسته طبیعتن. نمی‌دونم متوجه تصویری که از ارتباط خواندن وب‌لاگ‌ها با نوشتن زدم، شدید یا نه. ولی خب امیدوارم که شده باشید.
در دو هفته‌ی اخیر جلسه‌ی روان‌کاوی به نسبتِ جلسه‌های قبل خیلی به‌تر پیش رفت، تا حدی که از فکرم گذشته که جلسات هر هفته را به دو هفته یک‌بار تقلیل بدم. شاید نامربوط یا متضاد بیاد. ولی من حس می‌کنم وقتی خوب پیش بره و حالِ من به‌تر از گذشته باشه، پس کم‌تر نیاز دارم که به روان‌شناس برم. البته نه این که دل‌م نخواد یا خوب و مفید نباشه، حرف این نیست. ولی خب از اون‌جایی که من پول این جلسات رو پدرم می‌ده و خب و من از این اتّفاق خوش‌حال نیستم، هرچند که خودش راضی باشه، پس ترجیح می‌دم که جلسات‌م را در صورت امکان کم کنم. و البته این به نوعی رویِ پای خود ایستادن هم هست، که بابت هر چیزی با روان‌شناس‌ت حرف نزنی. بگذریم.
توی فکرم هست که یک نمایش‌نامه‌ی کوتاه یک پرده‌ای از شِل سیلورستاین بخونم و بذارم این‌جا. ولی خب نمی‌دونم این که این‌جا اعلام‌ش کنم باعث می‌شه که این کار رو بکنم یا نه. مثلِ این که نظرهای مختلفی در این زمینه وجود داره. یا حداقل اگه به صورت واقعی نباشه، در ذهن من هست. ینی خب حس می‌کنم که جایی شنیدم یا خوندم که اگه کاری رو که می‌خوای بکنی بنویسی درصد این که انجام‌ش بدی بیش‌تره و جای دیگری هم عکس‌ش رو. شاید همه‌ی این‌ها تخیّلِ خودمه. کی می‌دونه؟
اگه خودم رو جمع کنم و بتونم امتحانات‌م رو خوب بدم خیلی خوب می‌شه. تا الآن که به‌تر از ترم قبل بوده و من راضی‌م. استرس و این‌ها هم برام کم‌تر بوده.
من برای خودم آرزوهای بزرگ دارم، ولی به قولِ نگارنده بیش‌تر وقت‌م رو صرف این می‌کنم که باهاشون خود ارضایی کنم تا که انجام‌شون بدم. البته ریشه‌های مختلفی از این که چرا این کار رو انجام می‌دم پیدا کرد. مسئله اینه که تا این‌جا من هی حرفایی که تو جلسات می‌گفت رو فراموش می‌کردم ولی خب این دو هفته‌ی اخیر این‌قدر خوب بود، که این به ذهن‌م رسید که درمورد جلسات‌م هم شروع کنم به نوشتن. به صورت شخصی. می‌دونم شاید برای شما هم جذّاب یا حتا مفید باشه، امّا باید در نظر بگیرید که به نظرم شخصی‌ن و دوست ندارم که شماها بدونید. واضح و مبرهنه؟
اگه از طرف بیان دنبال‌تون می‌کردم و الآن من رو جزو دنبال‌کننده‌هاتون نمی‌بینید به خاطرِ اینه که از الآن از طریق فیدلی دنبال‌تون می‌کنم، البته اگه فیدتون رو باز گذاشته باشید، اگه نذاشته باشید هم که برید بمیرید، هم‌چنان از بلاگ دنبال‌تون می‌کنم، اگه بکنم. و این حرف‌ها در کل نشون می‌ده که بالأخره بعد از مدت‌ها علاوه بر اینوریدر که خودش رو چس کرده و می‌گه صد و پنجاه‌تا بیش‌تر نمی‌شه و تو داری زیاده‌روی می‌کنی و این حرفا، به فیدلی هم وارد بشم که تا اون‌جایی که من می‌دونم خودش رو چس نکرده. ینی امیدوارم که این‌طور بوده باشه.
یادم بندازید درمورد سریال مورد علاقه‌م براتون بنویسم.
راستی در راستای محتوای کلّیِ پاراگراف اول و این یکی که در مورد وب‌لاگ و اینا بود، بخش پیوندهای روزانه یا می‌خوانم، می‌خوانم، تو خواندن منی یا همون پیوندهای روزانه دوباره داره به‌روز می‌شه که هرچند ممکنه مطالب یک‌م برای قدیم باشند و یا فیلتر باشند ولی ارزش‌مندند. و این که خوش‌حال می‌شم اگه وب‌لاگی رو می‌شناسید و دوست‌ش دارید معرفی کنید. من هم احتمالن به زودی یه فهرست از وب‌لاگ‌هایی که می‌خونم به اشتراک بذارم. شایدم نذارم، هنوز نمی‌دونم. البته اون شاید نذارم به دلیل گشادی هم می‌تونه باشه.
هیچی دیگه دوست‌تون دارم، برام شعر بخونید، هر چی که بود، یا شعر بفرستید بگید تو بخون برامون، من‌م اگه عرضه‌ی خوندن‌ش رو داشتم، می‌خونم و فرسته‌ش می‌کنم و به اشتراک می‌ذارم.
الف
و باد چارقد آبی‌ت را با خود برد، یادت هست؟ و تو ماهی ماندی، بی‌حوض. و آن تاجِ افشانِ مشکی‌‌ت، که در هوا، معلّق، سماع می‌کرد.
خورشید نرفته بود، و تو ماهی نوظهور. شرم و حیای‌ت بود که تو را از ماهی انداخت. خورشید شدی، پرفروغ‌تر از آن‌که غروب می‌کرد.
چه می‌توانم گفت؟ توان گفتن ندارم آن دویدن را. سریع‌تر از باد دویدی و در حریم درختان ناپیدا شدی.
از آن روز باد تندتر از همیشه دمید شاید رسد به گردِ پای‌ت. شاید داشته باشد توانِ آن که تمام فلک را دوباره در کنار هم بیند. و ناکامی باد را همه شاهدند، الّا تو که نیستی.
باد آورده، تندتر از باد می‌رود. کاش می‌توانستم این را صد و بیست روز پیش برای باد بگویم. بیش از صد و بیست روز می‌گذرد که باد دمان است. می‌دمد، می‌دمد و لحظه‌ای دمیدن را رها نمی‌کند، مباد که غافل شود و تو ناپیدا بمانی. کاش می‌توانستم بگویم که تا ابد غایب خواهی ماند، امّا چه کنم؟ که غیر از باد، من هم شیدای دوباره دیدن‌‌ت هستم.
صد و بیست روز گذشته و من بارها و بارها آن ثانیه را مرور کردم. ثانیه‌ای که باد را از فرزانه‌گی انداخت. ثانیه‌ای که همه‌چیز در آن واحد بود، و آن واحد تو بودی. ثانیه‌ای که در آن، قلبِ من صد و بیست بار تپید. و تو آخرین آن صد و بیست هزاری، که باید ایمان آورد بر تو.
باد آشفته از هر سو می‌دمید و ثانیه‌ای چارقدی را با خود برد. نظم کیهان، از میان رفت و باد تا ابد محکوم به دمیدن گشت.
6 آبانِ 1399 - میماجیل
الف.
سلام
همین حالا که شروع نکردم به نوشتن، حوصله‌م سر رفته. چرا سر رفته؟ به خاطر این که می‌بینم همون آقایی که به خاطرِ یه کارِ خفن از درسای دانش‌گاه‌ش زده بود و رفته بود سر فیلم‌برداریِ فلانی دستیار فیلم‌بردار بود، حالا برگشته و داره تکلیف تک‌تک درسایی که من تکلیف‌شونو انجام ندادم با این که بی‌کار بودم رو انجام می‌ده. در صورتی که من یکی از این درسا رو حذف کردم. حالا بیا در نظر بگیر حالِ روحیِ من با این آدم چه‌قدر در تفاوته.
شاید از من تو این ترم موفّق‌تر بشه، شاید هم نشه، حرف من این نیست. حرف‌م این قدرت اراده‌ست که این آدم داره و زنده‌گی‌ش با انرژی‌ای که داره، داره می‌چرخه. و همین حالا من رفتم و لیست تکالیف یکی از درسا که باید تا آخر دی‌ماه ادامه بدیم رو از همین آدم گرفتم. از لحاظ فکری و ذهنی اعصاب‌م داغونه دیگه. چیزی ندارم بگم.
حالا در همون حال که فرد مورد نظر داره اون کارها رو می‌کنه من از هشت صبح که برای اولین بار بیدار می‌شه حدود ده دفعه بیدار می‌شم و می‌خوابم که خواب ببینم. و در نهایت ساعت پنج و نیم شیشِ عصر از خواب بیدار می‌شم. چون هیچ حال و حوصله‌ای برای کار کردن ندارم و حالا دیگه روان‌شناس‌م هم داره به‌م می‌گه شاید خودت هم باید یه کاری بکنی. من این دیالوگ رو از حافظ هم می‌شنوم اگه فال بگیرم. کی باشه که این رو به من نگفته باشه، نمی‌دونم.
سخته.